Skip to main content

χρυσες ρωγμες


μερικοι ανθρωποι δεν βλεπουν τη μοναδικοτητα στη διαφορα τους με αυτους που θαυμαζουν, παρα μοναχα το απιαστο, το ανυπερβλητο για εκεινους εφοσον τοποθετουνται σε ραγα αλλου τρενου.
βλεπουν τους σοφους, τους διανοουμενους και διαφωτισμενους σαν μια εξιδανικευση, σαν μια κατασταση που εκεινοι δεν μπορουν καταφερουν, σαν μια ουτοπια.
αυτο οφειλεται κυριως στη θεοποιηση της καταστασης αυτης εξαιτιας της μη εγκυρης αντιληψης της, ή καλυτερα στη προκατηλειμενη αποσταση μεταξυ του ιδεατα ποθητου εαυτου τους και της αντιφασης που υποστηριζουν ασυνειδητα.
ο σοφος ή φωτισμενος ή οπως αλλιως λεγεται, δεν ειναι κατι αλλο απο εναν κοινο θνητο. δεν ειναι θεμα ταλεντου, ουτε τυχης. ειναι αυτοτοποθετουμενο καλοπροαιρετο χρεος προς τις συνθηκες κερδος του φυσικου εαυτου του.
αυτο που τον ξεχωριζει τοσο μεσα του οσο και απο εξω του με τον προηγουμενο κοινο για ολους εαυτο (κατασταση) του ειναι οι επιλογες του.
η καθαροτητα και η αυταρκεια, η αυτοπειθαρχια και η γνωση των επιλογων του,
ξερει οτι ειναι δυσκολες, αλλα δεν μπορει αλλιως. αυτος ειναι. και καταληγει να ειναι καθε στιγμη οσο ακουει αυτο που ειναι, ενω αυτος μιλαει.
οταν αρχιζεις και κανεις τις επιλογες που ρεουν φυσικα απο μεσα σου, που θες και ζητας για να νιωσεις αυτη τη πληροτητα, τοτε ο εαυτος σου σε φρεναρει γιατι ξερει που το πας. το πας σε κατασταση που απαιτει προσπαθεια, συγκεντρωση και δεν χαμπαριαζει με εθισμους και απολαυσεις. οχι, δεν απεχει απο αυτα. αυτος υπαρχει, αυτα απεχουν επειδη δεν βρισκουν γονιμο νοητικο και ψυχολογικο εδαφος για να καλλιεργηθουν. ο εαυτος σου , ξερει τι θα χασει, το εχει δει. και προσπαθει να σου προβαλλει λιχουδιες και πειρασμους με οποιον τροπο μπορει για να σε αποπροσανατολισει.
αυτες οι εσωτερικες επιλογες ειναι που αλλαζουν το μεσα σου προς τα εξω και
αντιστροφα.
οταν μια στο τοσο καταφερνεις αυτη την επιλογη, η ιδια χανεται μεσα στο περιβαλλον που εχεις φτιαξει. δεν αναπνεει, δεν ακολουθειται απο παρομοιες επιλογες και ετσι χανει την ισχυ της.
αν αυτες οι επιλογες ακολουθουν η μια την αλλη , χωρις καταπιεση αλλα με κατανοηση, θα δεις πως θα αλλαζει σιγα σιγα και το περιβαλλον σου.



Comments

Popular posts from this blog

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.

Προθεση: κατασταση παθους και σκοπου.

Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου". Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος. Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες. Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα. Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια. Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο? Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο. Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη. Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας. Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω. Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες. Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο. Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνο...

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...