Skip to main content

χρυσες ρωγμες


μερικοι ανθρωποι δεν βλεπουν τη μοναδικοτητα στη διαφορα τους με αυτους που θαυμαζουν, παρα μοναχα το απιαστο, το ανυπερβλητο για εκεινους εφοσον τοποθετουνται σε ραγα αλλου τρενου.
βλεπουν τους σοφους, τους διανοουμενους και διαφωτισμενους σαν μια εξιδανικευση, σαν μια κατασταση που εκεινοι δεν μπορουν καταφερουν, σαν μια ουτοπια.
αυτο οφειλεται κυριως στη θεοποιηση της καταστασης αυτης εξαιτιας της μη εγκυρης αντιληψης της, ή καλυτερα στη προκατηλειμενη αποσταση μεταξυ του ιδεατα ποθητου εαυτου τους και της αντιφασης που υποστηριζουν ασυνειδητα.
ο σοφος ή φωτισμενος ή οπως αλλιως λεγεται, δεν ειναι κατι αλλο απο εναν κοινο θνητο. δεν ειναι θεμα ταλεντου, ουτε τυχης. ειναι αυτοτοποθετουμενο καλοπροαιρετο χρεος προς τις συνθηκες κερδος του φυσικου εαυτου του.
αυτο που τον ξεχωριζει τοσο μεσα του οσο και απο εξω του με τον προηγουμενο κοινο για ολους εαυτο (κατασταση) του ειναι οι επιλογες του.
η καθαροτητα και η αυταρκεια, η αυτοπειθαρχια και η γνωση των επιλογων του,
ξερει οτι ειναι δυσκολες, αλλα δεν μπορει αλλιως. αυτος ειναι. και καταληγει να ειναι καθε στιγμη οσο ακουει αυτο που ειναι, ενω αυτος μιλαει.
οταν αρχιζεις και κανεις τις επιλογες που ρεουν φυσικα απο μεσα σου, που θες και ζητας για να νιωσεις αυτη τη πληροτητα, τοτε ο εαυτος σου σε φρεναρει γιατι ξερει που το πας. το πας σε κατασταση που απαιτει προσπαθεια, συγκεντρωση και δεν χαμπαριαζει με εθισμους και απολαυσεις. οχι, δεν απεχει απο αυτα. αυτος υπαρχει, αυτα απεχουν επειδη δεν βρισκουν γονιμο νοητικο και ψυχολογικο εδαφος για να καλλιεργηθουν. ο εαυτος σου , ξερει τι θα χασει, το εχει δει. και προσπαθει να σου προβαλλει λιχουδιες και πειρασμους με οποιον τροπο μπορει για να σε αποπροσανατολισει.
αυτες οι εσωτερικες επιλογες ειναι που αλλαζουν το μεσα σου προς τα εξω και
αντιστροφα.
οταν μια στο τοσο καταφερνεις αυτη την επιλογη, η ιδια χανεται μεσα στο περιβαλλον που εχεις φτιαξει. δεν αναπνεει, δεν ακολουθειται απο παρομοιες επιλογες και ετσι χανει την ισχυ της.
αν αυτες οι επιλογες ακολουθουν η μια την αλλη , χωρις καταπιεση αλλα με κατανοηση, θα δεις πως θα αλλαζει σιγα σιγα και το περιβαλλον σου.



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.
Post a Comment
Read more

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...
Post a Comment
Read more