Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου".
Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος.
Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες.
Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα.
Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια.
Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο?
Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο.
Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη.
Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας.
Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω.
Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες.
Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο.
Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνοτητα του σκοπου.
Εφοσον ομως υφισταται συνεχης ροη, ετσι και η συχνοτητα αυτη αλλαζει συνεχως κυματα και σημεια στο φασμα των πιθανοτητων.
Ο σκοπος δεν μετατιθεται ουτε αλλαζει, παρα η συχνοτητα του. Και ως σκοπος, ειναι μοναδικος.
Δεν υπαρχουν πολλοι σκοποι, υπαρχουν πολλες ιδεες.
Και το παθος που θα σε οδηγησει στο σκοπο ισως μπορει να διαβαστει κι αλλιως.
Ισως το παθος να αντλειται απο τον σκοπο, απο το σημειο που μεταφτανεις ως αντιληπτο υπαρκτο περιβαλλον.
Ισως ο σκοπος δηλαδη να ειναι αυτος που δημιουργει το παθος που θα σε οδηγησει σε αυτον.
Ισως ο σκοπος να μεταφτανει σε εσενα αντιστροφα απο τη ροη του χρονου μεσω ικανων αντιληπτικων ενεργειων.
Πως ομως γινεται να γνωριζεις τον σκοπο αμα οριζεται απο το παθος?
Υπαρχει πιθανοτητα να γινει το παθος ο σκοπος σου.
Να μπερδευτεις με το μεσο, οπως πολλες φορες εχει καταγραφτει στην ιστορια μας η αναπηρια μας ως ειδος στο να βλεπουμε πισω απο το μεσο, την ουσια που επικοινωνειται δηλαδη.
Το παθος θα σε οδηγησει καπου, στο σκοπο του παθους και οχι απαραιτητα στο σκοπο σου.
Οπως μπορεις να παρατηρησεις το παθος μεσα σου να βιωνεται, ετσι μπορεις να παρατηρησεις και το σκοπο του παθους αυτου χωρις να υιοθετειται ως σκοπος σου.
Ο σκοπος σου ειναι θεμα αντιληψης με λιγα λογια.
Αντιληψης των ολων, οχι μαζικα αλλα με το καθενα στοιχειο που αποτελει το σκοπο, απομονωμενο. Μια αντιληψη ελαστικη και λειτουργικη.
Με τις ενεργειες αυτες να καθοδηγουν την ουσια μεσα απο τα στοιχεια του σκοπου.
Η προθεση των ενεργειων αυτων δηλαδη.
Ετυμολογικα η προθεση, ειναι η ψυχικη κινηση που κανει καποιον να τεινει προς καποιο σκοπο.
Γραμματικα υπαρχει για να εξηγει την ενεργεια, την αισθηση του σκοπου.
Ισως τα στοιχεια που αποτελουν το σκοπο να δημιουργουνται κβαντικα οταν αντιληπτικα ανακαλυπτονται και εφαρμοζωνται ενα ενα.
Αυτα τα στοιχεια ειναι,
-η οριοθετημενα κατευθυντηρια αντιληπτη εκταση του σκοπου στη συχνοτητα που μεταφτανεις(απο που και προς τα που),
-η χρονικη συχνοτητα του σκοπου ως ορατο σημειο και ταυτοχρονα αορατη διαρκεια (απο ποτε και ως ποτε),
-η πηγη του ερεθισματος ως ο ψυχικος δεκτης της ενωσης με τον σκοπο (γιατι),
η συνειδητη δομηση των μεσων ως αυτοματοποιημενη λειτουργια πορειας και τροπου (πως) και τελος ,
-η αντιληψη του ογκου των στοιχειων αποστασιοποιημενων απο το σκοπο ως δεδομενα συντενταγμενων της συχνοτητας που μεταφτανεις (ποσο).
Η προθεση ως παθος αποδομειται και η προθεση ως ουσια δομειται.
Η ουσια περιεχει παθος, διοτι περιεχει αυτοπροβολη που ειναι χυμενη ηδη μεσα στην ουσια βεβαια. Το παθος ειναι στοιχειο της ουσιας.
Οποτε αν η ουσια γινει στοιχειο του σκοπου, το παθος δεν οριζεται ουτε αναφερεται.
Ο ψυχικος δεκτης αποτελει στοιχειο του σκοπου, ενεργεια της αντιληψης, ουσια.
Ο σκοπος υπαρχει μεσα σου οταν κι εσυ υπαρχεις σε αυτον.
Η αντιληψη που μεταφτανεις ταξιδευοντας αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων.
Η σχεση της συχνοτητας.
Συντονισου.
Comments
Post a Comment