deeperception chronicles

οταν η αντιληψη σου κοιταει για νηματα σε καποιες διαστασεις. δεν ορισες το ποτε κι αντε να φτασεις. οταν απλωνεσαι στο συμπιεσμενο παχος των ημερων. τριπλωνεσαι εσυ, διπλωνεις το παρον. οταν η διορατικοτητα, σου κρυβει τη πνευματικη πτωση εγκλωβισμενη στη γραμμικη λωριδα του χρονου. να μας ζησει. στην υγεια μας, και του χρονου. οταν η απασφαλιση του μελλοντα, γλυκοπικρη, σε παρατα γιατι την αγγιξες. θα χαιρομαι που ανοιξες. οταν ερχεσαι πισω στο τωρα και κουβαλας λιγα απ'τα συντριμια της μελλοντικης σου φθορας. δεν με πειραζει να σε βλεπω να τα φορας. αυτη η γνωση, συμπαγης  μα αϋλη, σα ρευμα. πως με καταλαβες, μοναχα μ'ενα νευμα. οπως τις πετρες που κουβαλας το καλοκαιρι, για να αντεχεις το βαρος σου. κολυμπησα το ψαρι μου κι ας πεταξες τον γλαρο σου.

we are the children of them lost. we are not here, we hold no cost. whatever ever happened before time. lucky to know there is no miracle or crime. we are a sense of being alive. we are not cleansed, we never thrive. whoever wanders finds a home. and carries warmth along his roam. we are the problem within solute. never got tangled up to the root.  whenever hardened and despaired. we play tricks that only blare. we are more within our less. we shine in peace, we rule in mess. for every always will envy never. until your sky bears your weather.

Faithful brush. It paints over everything and blesses the disappeared.  The hair damaged and everywhere. It doesn't care. We don't care. It syncs with rainbows. It adds more fun to there where missed is the sun. And by colors blindly they live. Loosing time and timing the loss. Only colors left alive and curious. To play the remains, to not betray the chaos that they left behind and forth. In this madness the paintbrush was asked to live. With the hair now damaged, for the play was wild. With the paint now dry and cumbersome. It doesn't care. We don't care. We paint. Over everything. Becoming anything but something. Catching a spell, for who may dwell, in consciousness that spots the knots into dots.

All through the cedars, all night through. Footsteps on sand. Waves on land. A scorpion comforts a scarab. Adornment. I will know where you will step. I will be there every time. You said, the waves! Can you hear them? And i could. For hours. For months. For ever. That was me. And that was you. The scarab shivered. Up on the hill the wind has blown our voice. Observe the angle. For in the silence you will come to these words. Waiting for you. All around. In every quantized condition. Underneath stones, melting in freeze. The scorpion stood up. The stones. This weight. I am afraid. Without the cedars and the sand. Without a promise and a land. I will not stay, but stead i will be everywhere. Observe the doubtless verification of possibilities. And choose the door. The right door on the left. Prepare for what is right. Know from all that's left.

Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου". Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος. Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες. Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα. Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια. Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο? Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο. Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη. Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας. Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω. Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες. Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο. Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνο

οταν η αντιληψη σου ταξιδευει αναμεσα στις διαστασεις. οταν απλωνεσαι στο συμπιεσμενο παχος των ημερων. οταν η διορατικοτητα σου, σε μεταφερει να δεις το ενεργειακο φονο, τη πνευματικη πτωση στη γραμμικη λωριδα του χρονου. οταν η απασφαλιση του μελλοντα, γλυκοπικρη, σε παρατα γιατι την αγγιξες. οταν ερχεσαι πισω στο τωρα και κουβαλας λιγα απ'τα συντριμια  της μελλοντικης σου φθορας. αυτη η γνωση, συμπαγης  μα αϋλη. οπως τις πετρες που κουβαλας για να αντεχεις το βαρος σου.

το ειχα και το βρηκα. το εψαχνα και το 'χασα. περπατησα στραβα και ξενα και μπουρδουκλωθηκα. μπερδευτηκα και βρεθηκα να μπαλαντζαρω σε σχοινια.  σχοινια που φτανουν στο καταρτι ενος πλοιου. -αμαν αυτοι οι πειρατες!!, ακουγεται στο λυσιμο του καβου. τους δειχνω εσενα.  αφηκετε με εκει.  κι οταν σαλπαρει θ'ανοιξω στομα να τσιμπησω αλμυρα. μαζι και τι δεν πηρα.  -μα δε θυμασαι.. -ποιος μιλησε?! αντε μωρε, κουζουλος για ποζα μαλλον θα 'μαι. τι τα θες, μα, κατσε να ξαπλαρω. και φτανουμε λεει σε λιμανι με κροκι αυγη.  και παμε με τα ματια κλειστα απο τετρατροχο σε τετρατροχο. παμε? αφου μονος μου ειμαι. παρε ποζα ξανα.  παμε.  και λεω λοιπον,σα φτανοντας σε θαλασσα με κοσμο σε σειρα, πως τουτ' η χωρα ειναι παλια. σαν κατι να θυμιζει. ειμαι κοντα. -τεσσερις ωρες μαστορα!, φωναζει ο λοστρομος.  οσα κι αν μετρησα λεπτα, κοντα σου φερνω εμενα. μου λειψανε τα μαγια σου, τα χρυσαλουσα σου χαλια. τ'αγερι σου, οι νυχτες σου με φως φ

λογο για τιποτα θα θες. πορισε στη γυρα σου. και διες. σηκωσ' απετρες, στη περιεργεια απανω. χτισε γιοφυρια, πηδωντας στα κενα σου. σε βραχους πανω αραξε και μεινε με τον ηλιο. βρες κυματα και πεσε κι ας χασεις λιγο το ταβανι. δωσε το στηθος σου θυσια για τ'αγριμι.  τουτο εδω το θερινο αγερι να θερισει. τρεξε με φορα μια φορα, διπλα σε τρενο χωρις φρενο. ηρεμα μεινε μονος σε δασος μεσ'στη νυχτα. και φαντασου. ασε τους ηχους στις μορφες που λαχταρουν να παρουν. ασε κι εσενανε με τη σειρα σου και βρες σε υστερα με την αυγη. δοκιμασε αυτο για το οποιο ποτε πραγματικα δεν ειχες λογο να αποφυγεις. απαντα στο αινιγμα του χρονου και γελα ψυχη μου σα καταλαβεις το χρονο που εχαθει. κι ακομα παραπανω αργοτερα, σα καταλαβεις πως πραμα κατειχες για να χασεις. μητε χρονο, μητε ενεργεια, μητε κορμι, μητε εαυτο. ανελωσε τη περιφρονια σου και αντεξε βιο στα ισα. τουτη η τιμη δεν εχει αλλη πληρωμη. αμε και σκαψε μια τρυπα να χωρας. κι οταν θα βγεις

νωχελικα, μα αδιστακτα. με ιδιοτητα φυγης που τη πασπαλισε με μελι. μια μορφη, στη φαντασια να ειναι λογικη. στα χνωτα μου, τσουγκρισε τους παγους του φιλιου σου. στα λιγα βλεμματα, ουτε που νιωθεις πως οργιαζει ο νους. σε λεωφορειο, μεσα σε μπαρ, περαστικο αν ειναι. αστο να ειναι. και μ'ενα νευμα ορισε το μου στη μνημη. που ισως δω μα κι ισως χασω. μεσα στα γουοκ-μαν σου, πισω απ'τα τζαμικα γυαλια σου. σαν ενα φυσημα, σαν ειπωμενη λεξη. κι οπως κι αν ζει κανεις, στα ρεστα του υπολογος. κι ετσι θα ειμαστε κι εμεις. νοθευμενοι και στιγμιαιοι. θαρραλεοι και ασημαντοι. ερωτες και πονοι. κι αν παρεκτραπεις. τοτε διαβολιασε το πιο μικρο μου ποννυ. χωρις το τακτ. ετσι κι αλλιως, ειμαστε μονοι.

in moments of stillness  where in favor is to spectate, inteligence arises and listens, captures the fruits of the past, coming to life, growing, in front of the eyes like the mirror, the undeniable, for the years will heal these days, but not the memory of the foot, cause it will always betray the foibles.

words that still break the silence. words that still break your guts when they can. when you can . when i can. cautious revival efforts stumble over the realm of possibility. have we ever existed beyond this spinning? the stars have brought the mad god back to earth. a shine above the long  journey to birth. and some of us, like this digital ink, let to be. a hope that slips through your thoughts to nowhere and vanish. for all they have is a moment. the moment the moonrise meets the sunset. the first look.  the one that used to slice their being. innevitable mastering of courage . for this moment they have known well. irreversibly bequeath of forbiddance loves the eternity between the imaginary and the feasible. the martyrdom of magnetism while losing yourself in space. we met an ocean that splitted us when time came for Chorus. it's time to bury our guns, to soften your eyebrows. to look on what we have done my fairy.  look what we ha

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερες,

Περπατας ωρες αμετρητες μα δε σε νοιαζει. Βλεπεις που περπατας και σου φαινεται σωστο. Δεν εχεις μαζι σου. Ουτε καμερα, ουτε καμβαδες, ουτε γραφη, ουτε οργανο να φτιαξεις μουσικη.Δεν εχεις τιποτα απ'αλλου φερμενο που να μπορει να υπαρξει εδω. Ολα ειναι ετοιμα καθε στιγμη. Απο μακρυα βλεπεις, συζητας για τη μορφολογια του εδαφους με τους πιο ειδικους απο μεσα σου. Δικαιολογεις το βημα σου με ολα αυτα που βλεπεις. Φανταζεσαι, θυμασαι και ξεχνας για λιγο. Αφηνεις τη σκεψη που και που και νιωθεις την ατμοσφαιρα για να δουλεψει το ενστικτο. Βαζεις στοχο λιγα μετρα ακομα μεχρι τη καβατζα που εχεις εντοπισει. Ξεφορτωνεις και καθεσαι. Αφηνεις την ανασα σου να παρει το κολαι και το σωμα σου αρχιζει να μεταβαλει τη θερμοκρασια του στο φυσικο δροσισμα του μερους. Ξεκουραζεσαι. Επαναφερεις αμυδρα τη διαδρομη που εκανες και διαλεγεις να θυμασαι τα καλυτερα τοπια για να ξεγελασεις μετα τη μνημη. Τη μαθαμε πλεον κι αυτη. Περναει η ωρα και αρχιζει να αλλαζει το σχημα τ'ουρανο

Δυσκολα τα βαζεις με την νοοτροπια μιας αλλη αντιληψης απο τη δικη σου. Παλευεις με τις ωρες κι ακομα ψαχνεις γηπεδο. Να επικοινωνεις σου λενε.  Κι αυτο ας φερνει ανταρες και εντασεις.  Αβολες καταστασεις.  Ισως γι'αυτους που νιωθουν ανημποροι να βοηθησουν  και επιλεγουν να παρηστανουν το τρεμαμενο φοντο.  Εγωϊστικη προβολη μα δεν βαριεσαι. Ετσι δημιουργουνται σχεσεις στη φυση παντως,  με ενταση και χρονο αφομιωσης. Κι ομως δεν ζητησα την ενταση.  Μα καποια πιο σφαιρικη αντιληψη στην ερμηνεια μιας καταστασης.  Κι αν ειναι δυσκολο πες το.  Κι αλλα ειναι δυσκολα.  Κι εγω ετσι μαθαινω απο τοτε που με θυμαμαι.  Με τα μουτρα. Μεχρι που απεκτησα αμυνες.  Γιατι βιωματα ειναι αυτα, διαφορετικα στον καθενα. Κι εσυ παλευεις, το ξερω.  Μα δεν σου φταιω εγω, γιατι στον κοσμο μου ετσι ζω. Και τα ορια μπηκανε γιατι απο τη μεσα μερια τους εισαι ευκολος στοχος.  Ενω απ'εξω σε ζυγιζω. Δεν σταματουν τα ορια κανεναν και τιποτα.  Απλ

Sense of absence is relevant since doors inbetween physical and spiritual world become known.  Missing is there because we focus on what we want and don't have  in the place of having something we do not want.  Releasing what we have and don't want creates space and attracts  in the pursuit of having what we want. No missing. Just filling. Let the process of filling give you the options. The wisdom in growing. Attracting anything that wants to be attracted by you. Emotionalism. Absenteeism. A malfunction in attractiveness. Being present is irrelevant with presence of time. Being present is all about the relativity of time. If something was once present it can never become absent. Remember what you attract.

in this room's peaceful warmth, tear your clothes apart. in this body's capacity, fuel your screams in utero. survived. still. distilled, yet dirty. in this room's peaceful warmth, it's not the candle's heat. it is your inside. your clothes, your consciousness. your body, your choice. in this room's peaceful warmth, let it all begin. like flashing in your mind. and there they stand along. both strong. both solid. in this room's peaceful warmth, a combo is melting.