deeperception chronicles

Steady.  You feel kind of steel that you are made of, moments like this.  Cause you know wrong. You have been mashed and chewed and spit and only shape can exist from where you come.  It is abandanment. It is a blurry sight of importance.  These eyes as your eyes may say, keep turning in and out. Like an engine's eternal fate.  So, leave the coat hanging and spare a quote that night.  With spray vandalise the wall that keeps us strangers.  Shout until your last note crawls over your tongue's disgusting surface and feel, feel the heat. The heat that scratches your mortal chest.  Inhale as you bring life and smoothness along your self.  Cause it's in the ride's favour to lift you and drop you everywhere you fear. So, steady as I said, you keep your thoughts unbalanced and with a smile up to your ears, you gesture, admitting your agreement. In coma. Nanoseconds. And let your fantasy to grow more. Apart from dramas I wonder if you're flower

πεταξες χαμω την ομπρελα για να βραχει η αφεντια σου| να φυγει αυτη η σκουρα πλανη, να ξεκολλησει η αγκαλια σου| κι ως ανεμος της ξεγνοιασιας αναλογιστηκες μποφορια, τραβηξες ισα τη ματια παρα την ανηφορια| βελτιστα τωρα αφου σιωπας, με τη σιαγονα σου ψηλα| αντικρυ μονο τα πουλια που το τολμουν να κολυμπουν, σε θαλασσες κι αιθερες, τις νυχτες και τις μερες στη στερια| χαρουμενιες και θλιμματα στρωνοντας υπνο 'κει στα κυμματα| χωρις νερο να πιεις περισσιο, χωρις μια γη να υπομενεις, χωρις κουρελια, χωρις προβες, χωρις σειρηνες να υφαινεις. κι ισως αλλαξεις μα κι ισως βγεις να δεις τι παιζει| αν χαλαρωσανε τα βλεμματα και λυθηκαν οι λεξεις| αυτες που σε ζοριζουν κι αναμεσα σου τριγυριζουν, αυτες που ταχα εμαθες κι ολο κλεφτα ξαναδιαβαζεις| κι οσα μικρα κομματια να σε σπας παλι με σε θα μοιαζεις, μονο που θες το τροχισμα με σκεψη να ταιριαζεις| κι ολο το ημερο παρον στο αγριο να ταζεις| ξαφνου πως ζεις το αυριο, τα λεια χειλη σου χαραζεις| τη ροτα

Γιατι οταν ξυπνας, ψαρευεις στη θολη ματια σου χωρις το χρονο να κυλαει. Γιατι οταν φτιαχνεις καφε, φτιαχνεις και σε μενα. Γιατι οταν βρεχει, εκτιθεσαι χορευοντας με τις σταγονες. Γιατι οταν περπατας, ξαφνου σταματας και χαζευεις τον ηλιο με τα ματια κλειστα. Κι ενα χαμογελο που σπαει καθε θλιψη. Γιατι οταν σκεφτεσαι, γκρεμιζεις συνορα. Γιατι οταν νιωθεις, νιωθω κι εγω μαζι. Γιατι οταν κλαις, το ζεις το αναπηρο της κρασης. Γιατι οταν φταις, δεν σε χωραει το σωμα σου. Γιατι οταν λειπεις, εισαι παντου εκτος απο εδω. Γιατι οταν γελας, η φυση και το φως νιωθω να μου μιλανε. Γιατι εισαι ακομα εδω, που χανονται και βρισκονται. Γιατι σ'ακουω που το μπορεις. Κι ολο μαζι μου θελω να σε βλεπω. Για ολα αυτα, κι ας ειναι απλα. Συνανθρωπε, να μας χαζευω.

A breeze that shares your smell with my narrow steps. Ride in the whisper, ride on the moments we worship. Capture the heat that blurs my shape. I've left the flames to heal my shame. Fill in the info so gently:  A crack has helped a plant to plan a plot under the sun. And where you are please stay, if it has fun. I wouldn't be the stick that stuck at door before it shut. I wouldn't care if I was just enough. And here is where you laugh... However I must say I feel a little bit taller, with you on my side. At first I thought the wave was stolen, but then I felt the tide. You should drive your hands all arround me, If you don't want to go. And as I wring your waist to my naked skin..., ..I think I'll let it flow.. There's no much to discuss. Hush.

Υπαρχουν τοσα να διαλεξεις.  Υπαρχουν τοσα να πιαστεις, να γειρεις λιγο, να ηρεμησεις. Μα δεν. Τα ποδια λυθηκαν στραβα στ' απατητα τα στενα. Σ'ενα ταξιδι χανεσαι. Κι αλλιωτικος μυριζεις. Φερεις την καπνα του μυαλου κι ολο κοντα σου τρεμω. Μη μ' αρπαξεις. Εντονα καθως, το σιγονταρεις λιγο λιγο. Απαθης. Ποτε σου. Οπως τωρα. Σαν κανει η γη καμπυλωμα στου ακρου της ματιας σου. Εκει θα βρισκεις ανοιγμα, μακρυα να συλλογιεσαι. Μονος εσυ, τ'απεριττο γυαλιζεις. Μα μη θαρρεις πως ξεκοψες.  Εσενα μονο χτιζεις. Εσενανε γκρεμιζεις. Απουσα μονο, η αγαλλια σου.

Mικρη πορδη ξεχειλισε απο στομα εξουσιας. Aνταρα στα χειλακια της που τρεμουν απ'τις λεξεις. Που δεν νοουν το σημαινων του χρωματος που βαφουν, μα θα 'ναι αργα και σημερα ν'αλλαξεις οπως προειπες χθες. Δεν εχει νοημα , δεν φαινεσαι ο υπαιτιος. Μοιαζεις φορεας των μαντατων, αυστηρος και μετριος.  Στα ποδια του πλανου σου περιπλεκομαι και δεν σ'αφηνω βημα να στεριωσεις. Μονο στη θαλασσα κολυμπα να ισιωσεις. Χωρις την ανωση της πλατης. Και μονο αν φθαρεις μπορεις να γενεις μπατης. Στα ξενα μερη απο σε θα δεις οπως ποιος εισαι. Μα θα περασουν εποχες, στιγμες που θα αδιαφερεις. Που θα περναει διπλα η ζωη κι εσυ δεν θα προσεχεις. Θα 'ναι τα μερη σου ψηλα κι η ηθικη σου χαμηλα. Μα δεν θα το γνωριζεις. Κι αφου ψυχολογα δεν γυρευες ,ετσι λοιπον θα πορευτεις. Μα εχε καλη την τυχη σου γιατι για σε φοβαμαι. Γιατι δεν κολυμπας στα ανοιχτα, κι εγω κοντα δεν θα 'μαι. Θα 'μαι εκει που πνιγονται, εκει που αναστεναζουν. Εκει που υποκλ

Θεος δε σκιαζει, το σιγανο του νου του. Μεσα σ'αστρομπαλες να πλεει η θλιψη, την αφηκε. Αραδιασμενα 'βδομαδα σε συμπτυγμενο βιο, μη ρωτας. Κι εχει καιρο να δωσει βημα ο σοφος. Για λιγο εγκλειστος στα βαθη του θεριου. Τ'ανημερου παραπιστος, τον εαυτον. Ξεβγαζει αναρχα του σκοτους τη μουτζουρα. Ψιθυριστος αντικρι να υψωνεται στου στερνου τα χωραφια. Για μιας στιγμης καθαριας ν'αναλλαμπα. Να σκιαζεται ο λιγος, καθ'οδον, ενοσω χανεται. Φωτιζοντας στα κυτταρα το διαβα, με εμπαθεια. Αφου το ζητησε.  Πως μες στο νου του αλλο δε χωρουσε. Και σπαρταρουσε. Ωσπου του βγηκε μια κραυγη, ατοφια. Κι ηρεμησε ο νους του, πως υπαρχει. Θαρρωντας ανοιξη την καθε του ανασα. Στην εκπνοη του ολα τα χρωματα γλυστρουν. Και μαρτυρουνε τους ομηρους του. Στα σπλαχνα του. Στη σηραγγα καθιστικα. Με τον καρπο λυμενο. Μεθαει με τα διαφανα.