Αγναντεψε σαν ημερος κεδρος το πορτραιτο της γαληνης. Και σαν τα λογια αυτα, 'συ χασου απο το χαος του πιο μεσα. Μπερδεψε νυχτα και αυγη και χορεψε στη χαση, στο φευγιο. Κι ουτε να κοντοσταθεις σε θαμνους φυτεμενους απο 'μας. Διοτι καμπερωνεται σ' αυτα η λιγη πια αδρανεια. Και ωντας λιγη, αναζητα πληθωρα. Οικοδεσποτη διχως φρενο. Διχους του ηθους την αντιληψη να φερει. Διχως τη νοηση των σπανιων στιγμων. Αλαφροϊσκιωτων μορφων ακουσιων της φυσης σου. Τα λατρεμενα κεκτιμενα κι η φθορα τους μυθοπλατει. Μον' η γαληνη ξεγλυστρα με ολους τους συντροφους. Διαφορη του χρονου της φθορας μα και του σαπιου της απραξιας. Γλυστρας στην αυρα της και μαστουρωνεις με τη σκεψη της. Αποκοσμα τερτηπια στο στομαχι σου γεννιουνται. Κι αυτο που φερνει γελιο. Κι ετσι γελας για λιγο, μα καθε τοσο. Εισαι ωραιος με τα γκρι.
Random thoughts, twisted meanings and recreational aspects.