Skip to main content

Χρωμα Ρεει

Θεος δε σκιαζει, το σιγανο του νου του.
Μεσα σ'αστρομπαλες να πλεει η θλιψη, την αφηκε.
Αραδιασμενα 'βδομαδα σε συμπτυγμενο βιο, μη ρωτας.
Κι εχει καιρο να δωσει βημα ο σοφος.
Για λιγο εγκλειστος στα βαθη του θεριου.
Τ'ανημερου παραπιστος, τον εαυτον.
Ξεβγαζει αναρχα του σκοτους τη μουτζουρα.
Ψιθυριστος αντικρι να υψωνεται στου στερνου τα χωραφια.
Για μιας στιγμης καθαριας ν'αναλλαμπα.
Να σκιαζεται ο λιγος, καθ'οδον, ενοσω χανεται.
Φωτιζοντας στα κυτταρα το διαβα, με εμπαθεια.
Αφου το ζητησε. 
Πως μες στο νου του αλλο δε χωρουσε.
Και σπαρταρουσε.
Ωσπου του βγηκε μια κραυγη, ατοφια.
Κι ηρεμησε ο νους του, πως υπαρχει.
Θαρρωντας ανοιξη την καθε του ανασα.
Στην εκπνοη του ολα τα χρωματα γλυστρουν.
Και μαρτυρουνε τους ομηρους του.
Στα σπλαχνα του.
Στη σηραγγα καθιστικα.
Με τον καρπο λυμενο.
Μεθαει με τα διαφανα. 


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more