deeperception chronicles

Δε βιαστηκαμε, κι ουτε για λιγο το σκεφτηκαμε. Αρπαξαμε ευκαιριες και χαρηκαμε. Γεμισαμε και κλεισαμε και το καζανι αδειο. Μα αργει το καλοκαιρι με βλεμματα στην αμμο. Ενα δυο κερματα στη τσεπη , κι αυτα να πεφτουν χαμω. Χαμενοι στο καταστρωμα , σημαδι στον λοστρομο. Κι απο τη πρυμνη φαινεται το χαος μας στο δρομο. Τσακ-τσουκ, παντου το ταυλι παιζει. Κι εμεις με μαγνητοφωνο, τα ποδια στο τραπεζι. Κουλουρα και στη θαλασσα οποιος τα νεα φερει. Τις εννοιες μας στο σακο κρυψαμε που πηραμε απ'τ' Αλγερι. Το σουρουπο μας προφτασε, παγωσαμε, ζουφωσαμε. Τα κυματα φουντωσανε και την αλμυρα νιωσαμε. Κι ομως εμεις εκει, τεζα και ξαπλα ολονυχτις. Καρφωσαμε το σωμα μας σαν ηρθε κι ο ελεγκτης. Το παιξαμε αναισθητοι, γυρισαμε στο πλαι. Νομιζω μας καταλαβε... Ακους??? Για μας γελαει...

Λοιπον... Δεν αντεξα... Προσπαθησα, μα μονο ετσι εκφραζω αυτο που νιωθω. Ανθρωπε...καθε μορφης, καθε ειδους, καθε χαρακτηρα, καθε ιδιοτροπιας και καθε στιγμης...σε χρειαζομαι... Ειτε εισαι κοντα, ειτε εισαι μακρυα..σε χρειαζομαι. Κι αυτο ειναι η αληθεια μου. Μπορεις να 'σαι αιμα μου, μπορεις να 'σαι φιλος μου, μπορεις να 'σαι γυναικα μου, μπορεις να εισαι ο,τι επιλεξεις. Κι αν επιλεξεις οτιδηποτε , εγω θα ειμαι διπλα σου... Αν το επιλεξεις ομως... Μην αφηνεις τις πραξεις σου και τα λογια σου να χλευαζονται στο τελος απο σε... Δεν εισαι μονο αδυναμος, εισαι και δυνατος.. Μη ξεχνιεσαι..., μη γελιεσαι... Αγαπα ο,τι αγαπας και δειχνε το..., ισως μια μερα να μη μπορεις πια... Και θα 'ρθει αυτη η μερα. Γιατι ετσι ειναι...,ερχονται οι μερες και φευγουνε για να 'ρθουν αλλες.... Δεν εισαι μονο το τωρα... Εισαι ο,τι ησουν, ο,τι θελησες και ο,τι εγινες... Μη ξεχνας... Μονο αυτο... Μη ξεχνας... Γιατι μια μερα θα σε ξεχασουν και οι αλλοι οπως τους ξεχασες κι

Εδω ειμαι... Μη φρικαρεις.. Ηρεμησε.. Γιατι ειμαι εδω... Και παντα θα μαι, ακομα κι οταν νιωθεις οτι λειπω.. Γιατι αμα λειπω τοτε λειπεις κι εσυ... Κι αμα λειπεις κι εσυ τοτε εισαι νεκρος.. Και δεν εισαι νεκρος , γιατι πονας..και αρα νιωθεις. Και μονον οι ζωντανοι νιωθουν.. Γι'αυτο σου λεω , μη φρικαρεις. Ακομα κι οταν η στερηση συναντα το αντιπαλο δεος της εμπνευσης , κι ολα μαζι σαν χαος σου θυμιζουν. Ακομα κι οταν δεν κρατιεσαι απο πουθενα , κι ολα γυριζουν γυρω σου. Γιατι ειμ' η σκεψη σου εγω, κι ο,τι γουσταρεις να 'σαι. Το ιδιο σου το εγω... Το ιδιο σου το εγω.... Το ιδιο σου το εγω..... Το ιδιο σου το εγω......

Και να σου η τυχη, πανωφοριασμενη με καθε λογης ζεστη αναμνηση, καθισμενη επιβλητικα στη γωνια της σκακερας. Τιποτα δεν ξεφευγει απ'τα δυο της ματια. Ατιθαση αντιδραση κοντρα στην επαναληψη και στην αδρανη μονοτονια. Αρχοντισσα της ρουφιανιας και της βουρκωμενης φινετσας. Αγελη κυβερνα προβατων διχως να το 'χει η μοιρα της. Ξεροσταλιαζει καθε που βαριεται και προσταζει νεα παραμυθια με τον αυλο του γητευτη... Ταπι και ψυχραιμοι, ..μαγκα δε σου 'μεινε δραχμη...

Το παραδεχομαι λοιπον, δεν ειμαι ενταξει.. Καπου στο δρομο θα κουραστηκα κι εγω. Ειναι που βλεπεις, περιμενω να μου σταξει.., μια ελπιδα, αφου ξεμεινα εδω.. Μα, να..σου λεω ειναι κριμα. Απο παιδια το συζηταγαμε αυτο.... Να ζουν οι ανθρωποι στη ''φτωχεια'' για το χρημα, κι υστερα παλι ενοχες να συγχωρω. Να ηταν ευκολο να πω, αντε στο διαολο... Μα δεν κοζαρεις τη κατασταση κι εσυ..;; Φωνες, νευρα και γκρινια και απ'το τελος πια αντιστροφα μετρω.. Μετρω τις μερες που θα χασουμε σου λεω. Να το θυμασαι αν και θα 'μαι παντα δω.. Γιατι αν ειμαστε μαζι , δεν χαμπαριαζω.. Τα δυσκολα, ευκολα τα κανω..προσεχως...

Ταλαντευομαι σε συρματα ισχυος... Νιωθω να ρηγος που δεν ειναι φανερο. Βωλοδερνω στο ρουτινιασμενο βιος και κατω απ'τα ποδια μου περναει το νερο. Λασπη το χωμα και βυθιζομαι σε δινη. Κανω ν'αντεξω μα δεν ξερω το σκοπο.. Στο τελος κρυβομαι, το χαος με μολυνει.. Ρε, κοιτα που πιαστηκα κοροιδο κι εγω...

Πυροτεχνηματα, ντουμανια και χαμος. Και μια ελπιδα που βαφτηκε καπνος. Κανεις δεν εμεινε, κανεις για να γιορτασει. Αστραφτει πολεμος εδω μα μεσα μου ενταξει. Οσο τα σκαγια ξεγλυστρουν η γνωμη δεν αλλαζει. Ποιος ειδε λαθος σε αυτο ; ...να 'ρθει εδω ν'αραξει... Εδω που 'ν' ολα φρονιμα, να ρθει να μας ταραξει. Γιατι οπως λεει κι ο παππους..., πρεπει να μπει μια ταξη...

..Και που λες, περασα τις προαλες απο τα μερη που παταγα παλια. Ξερεις..., εκεινα τα καβατζομερη με το χαμηλο φωτισμο και τα παγκακια που θυμιζαν μοντερνα τεκετζιδικα. Ιδια ειναι......, αλλα δεν μοιαζουν τοσο.. Δεν φαινονται ιδια. Δεν ξερω,...εχω μια αισθηση σαν να μην ειναι φιλικα πλεον μαζι μου. Σαν να μην αναπνεουν... Στατικα σε μια διασταση. Ρεπλικες απο μνημες. Δεν ξενυχτανε πλεον μαζι μου, ουτε πινουν τις μπυρες που δεν επινα. Μιλανε πλεον αλλη γλωσσα, ..πιο εφημερη , πιο προχειρη.. Μια παγωμενη εικονα που προδιαθετει τρομο στον συνυρμο μου. Αναλογιζεσαι... Υπολογιζεις... Σωπαινεις.. Κατανοεις.. Ξεχνιεσαι...

"Δεν εχω τιποτα να πω.." Σηκωθηκε, βαδισε μερικα πλακακια στην αυλη και σταθηκε στο λευκο τοιχο. "Δεν εχει σημασια ουτως ή αλλως.",  συνεχισε, "Δεν ξερω κι ουτε που θελω να με νοιαζει..". Μετακινησε μια γλαστρα πιο κοντα στη πορτα  κι αφησε τους δεικτες του ρολογιου να γυριζουν σα τρελοι. "Οποιος ειναι ας ερθει..." Κοιμηθηκε δεκα ωρες.  Σηκωθηκε σαν να ηξερε τι κανει. Δεν ηθελε να φαει.. Πεταξε με μιας ολα τα πραγματα απο το τραπεζι και ξαπλωσε ανεμελος.. "Γιαννη με λενε...", ψυθηρισε στη ντουλαπα...κι αμεσως φωναξε!  "Η ΒΡΥΣΗ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΕΕΕ..!!!.." Ετρεξε ενοχα προς το παραθυρο, ..πιο γρηγορα απο ποτε. Το τζαμι διαπερασε το λεπτο σαρκικο του περιβλημα και επεσε στο γκαζον.. Λιγο πριν κλαψει, θυμηθηκε τη γλαστρα στη πορτα. Μα ηταν λαθος του ο χρονος και το μετανιωσε.. Δηλωσε αδυναμος στην οψη του νερου που εσταζε μπροστα του λιγο λιγο. Ξανακοιμηθηκε... Δεν ξυπνησε ποτε εκει που ηθελε...