deeperception chronicles

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is

η σκεψη δημιουργει. η αντιληψη γνωστοποιει πιθανοτητες. οτιδηποτε βρισκουμε ειναι αυτο που οι ιδιοι δημιουργουμε ή κανουμε. υπαρχει προσομοιωμένη πραγματικότητα (simulated reality) οσο εμεις τη φτιαχνουμε σιγα σιγα. θα ζουμε σε αυτο οταν θα το βρουμε. θα το βρουμε οταν θα ζουμε σε αυτο. ολα οσα βρηκαμε ειναι αυτα τα οποια ψαχναμε. απλα δεν προσεχαμε ακριβως το πως ψαχναμε, επειδη προσεχαμε το τι ψαχναμε. εξελικτικα δοκιμασαμε σε πολλα μερη να βρουμε αυτα που θελαμε και μερικες φορες βρισκαμε αλλα. δεν ειναι επειδη δεν ψαχναμε σε σωστο μερος ή χρονο. ειναι επειδη ψαχναμε με εναν τροπο. με αυτον του να ψαχνεις. οταν ψαχνεις, βρισκεις ο,τι προϋποθετικα υπαρχει μεχρι να υπαρξει αυτο που βρηκες για να ψαξεις. βρισκεις αυτο που βρηκες στο μυαλο σου και ψαχνεσαι μεσα σε αυτο που ψαχνεις οταν ψαχνεις για αυτο. δεν εχει σημασια ο χωρος και ο χρονος. εμεις τους δημιουργουμε κι αυτους πριν μπουμε σε αυτους. γι'αυτο μπαινουμε. επειδη υπαρχουν για μας. και ο,

λουσε την εκφραση σου με τις σκεψεις σου. σπαρταρησε τα νευρα σου να ρεει το συναισθημα. μαρτυρησε το θνητο σου κελυφος και δες τα φιδια να γλυστρανε προς τα εξω. μη τα διωξεις καθως τα βλεπεις. μη νιωσεις φοβο, μα κι αμα νιωσεις μαθε τον. εσυ τα φωναξες, αφου, εσυ τα αντιληφθηκες. τα φιδια σε υπηρετησαν στη τοξικη σου θεση. μονοφθαλμος σακατης στους ανημπορους τυφλους. το λες και το πιστευεις. λουσου ξανα. δεν εχει αξια διχως στανιο. χωρις να ξερεις το εγω, θα φταιει παντα το εσυ. κι αν μια στιγμη το γελιο σου, αρκει γιατ' ειν' αληθεια.

Observer: "thousands of oceans it carries on its' keel, but none had your storms and the depth of your feel. There are songs that salut, about an isle of rose, but none of these lasted, through a storm made of crows. Narrator: "hits on shore, the crew gets choked in rose the sails have been ripped from charming thorns." Captain: "Hey y' all silent, till' we know in what shore we landed. For all i know from every land we 're banned. This ship is our ground, for now,  if that's a relief. Our clothes are ripped and our hearts deep in the reef." Narrator: "For what in the sea they lost, forever will be lost, cause everything comes with a cost and a ghost. The moment of search, the truth above dare. You witness him, brilliant, permorming what's fair." Captain: "You gather my sailors, my drunk-hero men. This land that we question, a brave man shall search. I won't put much pressure, I won't stand aga

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.

μερικοι ανθρωποι δεν βλεπουν τη μοναδικοτητα στη διαφορα τους με αυτους που θαυμαζουν, παρα μοναχα το απιαστο, το ανυπερβλητο για εκεινους εφοσον τοποθετουνται σε ραγα αλλου τρενου. βλεπουν τους σοφους, τους διανοουμενους και διαφωτισμενους σαν μια εξιδανικευση, σαν μια κατασταση που εκεινοι δεν μπορουν καταφερουν, σαν μια ουτοπια. αυτο οφειλεται κυριως στη θεοποιηση της καταστασης αυτης εξαιτιας της μη εγκυρης αντιληψης της, ή καλυτερα στη προκατηλειμενη αποσταση μεταξυ του ιδεατα ποθητου εαυτου τους και της αντιφασης που υποστηριζουν ασυνειδητα. ο σοφος ή φωτισμενος ή οπως αλλιως λεγεται, δεν ειναι κατι αλλο απο εναν κοινο θνητο. δεν ειναι θεμα ταλεντου, ουτε τυχης. ειναι αυτοτοποθετουμενο καλοπροαιρετο χρεος προς τις συνθηκες κερδος του φυσικου εαυτου του. αυτο που τον ξεχωριζει τοσο μεσα του οσο και απο εξω του με τον προηγουμενο κοινο για ολους εαυτο (κατασταση) του ειναι οι επιλογες του. η καθαροτητα και η αυταρκεια, η αυτοπειθαρχια και η γνωση των επιλογων του, ξερει οτι