Skip to main content

ΦιλοσοφιΚωμικες Μινιατουρες ενος Χωρο-Χρονικου Παραδοξου: Πλανη #2: "Το εγω και το "αυτο βρηκες να πεις?"."


Αρχισε να βρεχει λιγο αφοτου μαζευτηκαν ολοι μεσα κι ο Φροϋντ σταθηκε να παρατηρει τα συννεφα πανω απο το Σαλζμπουργκ καπνιζοντας στοχαστικα τη πιπα του.
Τον πλησιαζει ο Γιουνγκ και του λεει με υφος να τον ακουσουν και οι αλλοι. : "Οποιος κοιταει εξω ονειρευεται, οποιος κοιταζει μεσα του ξυπναει καημενεεεε!!"

"Παρατα με ρε ψυχακι παλι με τις παραλογιες σου! Το Εγω ειναι η λογικη και η συνεση. Τωρα τι μου λες εσυ δεν ξερω. Εγω." απαντησε ο Φροϋντ.
Με ενα μουρμουρισμα σιγανο αρχισε να κανει κινησεις ψαχνοντας για κατι σαστισμενος,
Οι κινησεις εγιναν νευρικες και ανησυχησαν τον Λαο Τσε που οταν μιλαει οι αλλοι κανουν ησυχια.
Σσσς.......

"Ξεχασε το Εγω, Σιγκμουντ. Αυτο φερνει ευτυχια μα και πονο."

"Εγω, σπιρτα ψαχνω για ν'αναψω τη πιπα Λαο. Καλα ησουν χαλαρος." τον καθησυχασε ο Φροϋντ, αλλα ο Παουερς τον κατεκρινε οτι αρνειται να δει τον εαυτο του μεσα στους αλλους.
"Εγω???" Απορησε ο Φροϋντ.
Λεξη που ενοχλει τον Νταβιλα, καθως τα λεγανε πριν με τον Βαλερυ αλλα ο Βαλερυ εννοουσε τελικα το Εγω των αλλων.
Δεν εχουν σημασια ολα αυτα ομως, για το Ρεμπω, αφου το εγω ειναι ενας αλλος.
"Μα αυτο σε διατηρει ρε χαϊβανι!", πεταχτηκε η Μαρνι διακοπτωντας το φλερτ με τον Καμυ.
"Ειστε παραλογοι ολοι.", συμπληρωνει αυτος και δηλωνει πως βγαινει εξω στη βροχη χωρις ομπρελα να καπνισει.

"Αυτα ειναι ανηκουστα!" επισημαινει καταφατικα ο Λεβι-Στρως. "Τι σχεση εχει το Εγω αναμεσα σε εμας και το τιποτα??"

Εκεινη τη στιγμη ολοι καταλαβανε οτι η παρεα χωριστικε σε δυο στρατοπεδα.
Ηταν τοτε που ο Αρκας δηλωσε πως ειναι καιρος ν'αφησουμε τους εγωισμους και να κοιταξουμε λιγο τον εαυτο μας, μα πριν τελειωσει, την κουβεντα του ειχε καταπιει η ενταση του ηχειου της τηλεορασης.

"Ο Φροϋντ! Αρχισε τις πιπες παλι..." , δεν εχασε ευκαιρια ο Νιτσε.

"Ε, φιλος, ακου.." ,του λεει με υφος ο Φροϋντ καθως δυναμωνε κι αλλο τον ηχο απο την ταινια "Με κομμενη την ανασα" του Γκονταρ, μεχρι να ακουσουν την ατακα:
"Οταν μιλουσαμε, εγω μιλουσα για μενα, εσυ μιλουσες για σενα, ενω θα επρεπε να μιλαμε για εμας..."

Ο σκηνοθετης της βραδιας εκανε κοντινο στον Φροϋντ.
"Ενδιαφερον.." , αποκριθηκε.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.
Post a Comment
Read more

Προθεση: κατασταση παθους και σκοπου.

Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου". Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος. Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες. Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα. Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια. Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο? Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο. Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη. Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας. Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω. Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες. Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο. Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνο...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more