deeperception chronicles

πεταξες χαμω την ομπρελα για να βραχει η αφεντια σου| να φυγει αυτη η σκουρα πλανη, να ξεκολλησει η αγκαλια σου| κι ως ανεμος της ξεγνοιασιας αναλογιστηκες μποφορια, τραβηξες ισα τη ματια παρα την ανηφορια| βελτιστα τωρα αφου σιωπας, με τη σιαγονα σου ψηλα| αντικρυ μονο τα πουλια που το τολμουν να κολυμπουν, σε θαλασσες κι αιθερες, τις νυχτες και τις μερες στη στερια| χαρουμενιες και θλιμματα στρωνοντας υπνο 'κει στα κυμματα| χωρις νερο να πιεις περισσιο, χωρις μια γη να υπομενεις, χωρις κουρελια, χωρις προβες, χωρις σειρηνες να υφαινεις. κι ισως αλλαξεις μα κι ισως βγεις να δεις τι παιζει| αν χαλαρωσανε τα βλεμματα και λυθηκαν οι λεξεις| αυτες που σε ζοριζουν κι αναμεσα σου τριγυριζουν, αυτες που ταχα εμαθες κι ολο κλεφτα ξαναδιαβαζεις| κι οσα μικρα κομματια να σε σπας παλι με σε θα μοιαζεις, μονο που θες το τροχισμα με σκεψη να ταιριαζεις| κι ολο το ημερο παρον στο αγριο να ταζεις| ξαφνου πως ζεις το αυριο, τα λεια χειλη σου χαραζεις| τη ροτα