ολο και καποιοι.

καποιοι μιλουν και καποιοι ακουν.
καποιοι μιλουν για να ακουν.
καποιοι δεν ξερουν τι να πουν.
κι ολο μιλουν αντι ν'ακουν.
καποιοι ειναι εδω και καποιοι ειναι εκει.
κανενας μονιμος, ολοι περαστικοι.
καποιοι παλευουν και καποιοι κλωτσουν
οσοι χωρουν' αλλιως να παν να γαμηθουν.
καποιοι γνωριζουν πολλα, καποια χανουν και τα λιγα απ'αυτα.
καποιοι ανακαλυπτονται και καποιοι καπηλευονται.
καποιοι απεχουν και καποιοι οριζονται.
καποιοι ειν' αυτοι και καποιοι εμεις.
καποιοι εμεις και καποιοι εσεις.
καποιοι εσεις κι εμεις μαζι, εχουμε χασει κι ο,τι βρει

καποιοι "ανθρωποι" ειναι το μαραμα του γελιου.
καποιοι "θεοι" , τ'αναποδο πρεσβευουν.
καποιοι "πατερες" ειναι ισχυες ελαχιστες της εννοιας τους.
καποιοι "ακτιβιστες" ειναι καθρεφτες μεγαλυτεροι κι απο τα ειδωλα τους.
καποιοι "ποιητες-ζωγραφοι", ναρκισσοι μεσιτες δυστοπικων κουλτουρων.
καποιοι "δασκαλοι", ειναι γομιδια μικροτερα κι απο τα κομματα των παιδιων που διδασκουν.
καποιοι "μουσικοι", ειναι μαντραδες συνεσταλμενων εραστων.
καποιοι "φιλοι", νοσταλγικα χαμενοι στο δισταγμο της αγαπης.
καποιοι "ζωντανοι", σαν ωρολογειακες βομβες πλασμενες απο αλατι και φωτια.
καποιοι "λεβεντες", στραπατσαρισμενες ρουλετες αρχων και αξιων, αναρχοι και ασφαιροι.
καποιοι "φτασμενοι", τελευταιοι και καταϊδρωμενοι.
καποιοι "ιδεολογοι", δειλοι λαθρεμποροι αντι-ιδεων.
καποιοι "ηθοποιοι", ξυλινοι σαν θεατες.
και καποιοι "θεατες", μαλωμενοι κι υποκριτες.

Comments

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.

Προθεση: κατασταση παθους και σκοπου.

Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου". Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος. Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες. Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα. Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια. Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο? Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο. Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη. Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας. Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω. Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες. Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο. Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνο...

Το μωβ που υπηρξε.

Περπατας ωρες αμετρητες μα δε σε νοιαζει. Βλεπεις που περπατας και σου φαινεται σωστο. Δεν εχεις μαζι σου. Ουτε καμερα, ουτε καμβαδες, ουτε γραφη, ουτε οργανο να φτιαξεις μουσικη.Δεν εχεις τιποτα απ'αλλου φερμενο που να μπορει να υπαρξει εδω. Ολα ειναι ετοιμα καθε στιγμη. Απο μακρυα βλεπεις, συζητας για τη μορφολογια του εδαφους με τους πιο ειδικους απο μεσα σου. Δικαιολογεις το βημα σου με ολα αυτα που βλεπεις. Φανταζεσαι, θυμασαι και ξεχνας για λιγο. Αφηνεις τη σκεψη που και που και νιωθεις την ατμοσφαιρα για να δουλεψει το ενστικτο. Βαζεις στοχο λιγα μετρα ακομα μεχρι τη καβατζα που εχεις εντοπισει. Ξεφορτωνεις και καθεσαι. Αφηνεις την ανασα σου να παρει το κολαι και το σωμα σου αρχιζει να μεταβαλει τη θερμοκρασια του στο φυσικο δροσισμα του μερους. Ξεκουραζεσαι. Επαναφερεις αμυδρα τη διαδρομη που εκανες και διαλεγεις να θυμασαι τα καλυτερα τοπια για να ξεγελασεις μετα τη μνημη. Τη μαθαμε πλεον κι αυτη. Περναει η ωρα και αρχιζει να αλλαζει το σχημα τ'ουρανο...

deeperception chronicles

Search This Blog