ολο και καποιοι.

καποιοι μιλουν και καποιοι ακουν.
καποιοι μιλουν για να ακουν.
καποιοι δεν ξερουν τι να πουν.
κι ολο μιλουν αντι ν'ακουν.
καποιοι ειναι εδω και καποιοι ειναι εκει.
κανενας μονιμος, ολοι περαστικοι.
καποιοι παλευουν και καποιοι κλωτσουν
οσοι χωρουν' αλλιως να παν να γαμηθουν.
καποιοι γνωριζουν πολλα, καποια χανουν και τα λιγα απ'αυτα.
καποιοι ανακαλυπτονται και καποιοι καπηλευονται.
καποιοι απεχουν και καποιοι οριζονται.
καποιοι ειν' αυτοι και καποιοι εμεις.
καποιοι εμεις και καποιοι εσεις.
καποιοι εσεις κι εμεις μαζι, εχουμε χασει κι ο,τι βρει

καποιοι "ανθρωποι" ειναι το μαραμα του γελιου.
καποιοι "θεοι" , τ'αναποδο πρεσβευουν.
καποιοι "πατερες" ειναι ισχυες ελαχιστες της εννοιας τους.
καποιοι "ακτιβιστες" ειναι καθρεφτες μεγαλυτεροι κι απο τα ειδωλα τους.
καποιοι "ποιητες-ζωγραφοι", ναρκισσοι μεσιτες δυστοπικων κουλτουρων.
καποιοι "δασκαλοι", ειναι γομιδια μικροτερα κι απο τα κομματα των παιδιων που διδασκουν.
καποιοι "μουσικοι", ειναι μαντραδες συνεσταλμενων εραστων.
καποιοι "φιλοι", νοσταλγικα χαμενοι στο δισταγμο της αγαπης.
καποιοι "ζωντανοι", σαν ωρολογειακες βομβες πλασμενες απο αλατι και φωτια.
καποιοι "λεβεντες", στραπατσαρισμενες ρουλετες αρχων και αξιων, αναρχοι και ασφαιροι.
καποιοι "φτασμενοι", τελευταιοι και καταϊδρωμενοι.
καποιοι "ιδεολογοι", δειλοι λαθρεμποροι αντι-ιδεων.
καποιοι "ηθοποιοι", ξυλινοι σαν θεατες.
και καποιοι "θεατες", μαλωμενοι κι υποκριτες.

Comments

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει. Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου. Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια. Για εννια μερες,

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is

deeperception chronicles

Search This Blog