deeperception chronicles

το ειχα και το βρηκα. το εψαχνα και το 'χασα. περπατησα στραβα και ξενα και μπουρδουκλωθηκα. μπερδευτηκα και βρεθηκα να μπαλαντζαρω σε σχοινια.  σχοινια που φτανουν στο καταρτι ενος πλοιου. -αμαν αυτοι οι πειρατες!!, ακουγεται στο λυσιμο του καβου. τους δειχνω εσενα.  αφηκετε με εκει.  κι οταν σαλπαρει θ'ανοιξω στομα να τσιμπησω αλμυρα. μαζι και τι δεν πηρα.  -μα δε θυμασαι.. -ποιος μιλησε?! αντε μωρε, κουζουλος για ποζα μαλλον θα 'μαι. τι τα θες, μα, κατσε να ξαπλαρω. και φτανουμε λεει σε λιμανι με κροκι αυγη.  και παμε με τα ματια κλειστα απο τετρατροχο σε τετρατροχο. παμε? αφου μονος μου ειμαι. παρε ποζα ξανα.  παμε.  και λεω λοιπον,σα φτανοντας σε θαλασσα με κοσμο σε σειρα, πως τουτ' η χωρα ειναι παλια. σαν κατι να θυμιζει. ειμαι κοντα. -τεσσερις ωρες μαστορα!, φωναζει ο λοστρομος.  οσα κι αν μετρησα λεπτα, κοντα σου φερνω εμενα. μου λειψανε τα μαγια σου, τα χρυσαλουσα σου χαλια. τ'αγερι σου, οι νυχτες σου με φως φ

λογο για τιποτα θα θες. πορισε στη γυρα σου. και διες. σηκωσ' απετρες, στη περιεργεια απανω. χτισε γιοφυρια, πηδωντας στα κενα σου. σε βραχους πανω αραξε και μεινε με τον ηλιο. βρες κυματα και πεσε κι ας χασεις λιγο το ταβανι. δωσε το στηθος σου θυσια για τ'αγριμι.  τουτο εδω το θερινο αγερι να θερισει. τρεξε με φορα μια φορα, διπλα σε τρενο χωρις φρενο. ηρεμα μεινε μονος σε δασος μεσ'στη νυχτα. και φαντασου. ασε τους ηχους στις μορφες που λαχταρουν να παρουν. ασε κι εσενανε με τη σειρα σου και βρες σε υστερα με την αυγη. δοκιμασε αυτο για το οποιο ποτε πραγματικα δεν ειχες λογο να αποφυγεις. απαντα στο αινιγμα του χρονου και γελα ψυχη μου σα καταλαβεις το χρονο που εχαθει. κι ακομα παραπανω αργοτερα, σα καταλαβεις πως πραμα κατειχες για να χασεις. μητε χρονο, μητε ενεργεια, μητε κορμι, μητε εαυτο. ανελωσε τη περιφρονια σου και αντεξε βιο στα ισα. τουτη η τιμη δεν εχει αλλη πληρωμη. αμε και σκαψε μια τρυπα να χωρας. κι οταν θα βγεις

νωχελικα, μα αδιστακτα. με ιδιοτητα φυγης που τη πασπαλισε με μελι. μια μορφη, στη φαντασια να ειναι λογικη. στα χνωτα μου, τσουγκρισε τους παγους του φιλιου σου. στα λιγα βλεμματα, ουτε που νιωθεις πως οργιαζει ο νους. σε λεωφορειο, μεσα σε μπαρ, περαστικο αν ειναι. αστο να ειναι. και μ'ενα νευμα ορισε το μου στη μνημη. που ισως δω μα κι ισως χασω. μεσα στα γουοκ-μαν σου, πισω απ'τα τζαμικα γυαλια σου. σαν ενα φυσημα, σαν ειπωμενη λεξη. κι οπως κι αν ζει κανεις, στα ρεστα του υπολογος. κι ετσι θα ειμαστε κι εμεις. νοθευμενοι και στιγμιαιοι. θαρραλεοι και ασημαντοι. ερωτες και πονοι. κι αν παρεκτραπεις. τοτε διαβολιασε το πιο μικρο μου ποννυ. χωρις το τακτ. ετσι κι αλλιως, ειμαστε μονοι.

in moments of stillness  where in favor is to spectate, inteligence arises and listens, captures the fruits of the past, coming to life, growing, in front of the eyes like the mirror, the undeniable, for the years will heal these days, but not the memory of the foot, cause it will always betray the foibles.