deeperception chronicles

Ειδες βαρυα μεσανυχτα τ'αγερι ν'αγριευει. Ειδες και τα νυχτοβια, τα πλασματα τριγυρω. Πελωριες οι βορειες μεριες αυτης της πλασης. Που οσο κι αν προσπαθησεις δεν θα φτασεις. Μα εσυ τολμας. Μεσα στη νυχτα. Και το ζυγιζεις το κενο για να τ'ανεβεις. Μια δυο μπασιματα στο θροϊσμα απανω κι εισαι εκει. Και σε χαζευεις σαν σε φανταζεσαι απο χαμω. Μα δεν αργεις, τσακιζεσαι και πεφτεις. Κι απο ξεροκλαδο σε σωζει ετουτη η τυχη. Και ταλαντευεσαι. Μα το κουρελι σκιζεται κι ουρανοι στενευουν. Για μια στιγμη που κοβεται η ανασα. Τα βλεφαρα σαν κανεις πως ανοιγεις. Κι ισως γελασεις.

Κοιτα σαν τουτη γη να πλαστηκε με στοχο. Δροσε τη γυμνια σαν κορμος στους ασπροβαλτους. Πανω να φεγγει ν'απορεις. Τρια πεντοστοιχα στα χειλη να παιδευεις,  να λογιαριαζεις στοχασμο. Καμαρι το φανταζεσαι,  πυκνο κι ερημομενο. Κι ειναι να ζεις για λιγο ετουτη τη χαζουρα. Αλλιως και δε νοειται, λυγιαζει το ξεροκλαδο στ'αγερι. Κι οσο κι αν τρεξεις, φτανεσαι. Δε πειθεις, οσο και να κοιτιεσαι.

Μιλημα το 'κανε τ' αστερι. Μεσα σε λεξεις στριμωξε τη λαμψη του. Και τουτο 'δω, μονακριβα τα λεει η αφεντια του. Σαν κανεις πως προσεχεις..στα κλεφτα. Μην ταχα μου και πεσει η ματια του. Γιατι ακουστηκαν και δυο τρια λογια.. Να το ρυθμιζει απο ψηλα οπως το χαζουρας. Ειναι λενε και πολλα εκει γυρω στο χαμο. Που ψεμα κι αν πεις , δεν νοιαζει. Κι ειδες που το βαρεθηκες και βρηκες αλλη σκεψη. Πιο στερεη, να πουμε. Μη μπαζει, γιατι στα δυσκολα τα βρηκαμε κι εμεις. Κι ηταν καλα. Οσα κι αν ηταν.

Ξυπνησα ζωντανος μεσα στην απνοια του υπνου. Στραβογυρισα και κοιταξα τον ουρανο μεσα απ'το τζαμι. Ηταν αυτο το συννεφο παλι, κρεμασμενο σα μπαλονι απ'τη ταρατσα μου. Σηκωθηκα και βγηκα εξω. Σχηματισα με τα δαχτυλα του χεριου μου ενα περιστροφο και γαζωσα τα παντα. Μπηκα μεσα και ξαναβγηκα αλλες τεσσερις φορες. Το σκεφτηκα καλα. Υστερα επεσα στο στρωμα. Το πρωϊ πηγα στη δουλεια, το συννεφο υπηρχε ακομη.