deeperception chronicles

Κοντος στην κάμαρα φανταζει γιατι σκυβει. Αχνος στο τζαμι και σκιερος στο χωλ. Τα χερια προσαρμοζονται, τα ποδια μεταλλασσονται. Πισω απ'τις πετρες κρυβεται, στα χορτα ερπεται με κερατα ταρανδου και σφυριζει για τη θεά που χανει. Προσφερει ανεκπληρωτη θυσια για αντιδωρο. Στ' αγραφα του ζωγραφιζει γιατι βαρεθηκε να γραφει. Και η ουρα του, σαλεμενη κι αχαρη, σκορπιζει θολωμα ξοπισω. Για τις δυσκολες μερες. Για τις ευκολες μερες που γινονται δυσκολες νυχτες με αφελεις τροπους. Γιατι η ζωντανια θελει το γοργο κι ο φοβος σιγονταρει. Στ' ανεμελο του υφους δωσε βαση. Κι οπως στα τεσσερα θα πεφτει, ετσι θα πεφτει και στα οχτω και στα τριαντα. Και με αυτια κατσικας.  Χωρις τη σταμπα, για γλωσσα εσπεραντο. Και μ'εναν κρικο στη ρογα, στο σκληρο τοπιο του στηθους. Κραυγαζει η χροια, αλλαφιασμενη, σαρκαστικη.  Μια τα κερατα να τρεφεις, μια να ερπεσαι με δολο. Πουριτανη αναμοχλευση στοιχειων.  Με ελπιδες κατανοησης. Με σιγουρια στην αλλαγη. Μελι να σταξει θα το βρουμε. Τικ.... Τικ.. 

Εκεινο το πρωινο μου εξηγηθηκε. Ειπε πως πρεπει να κοιταξει τον εαυτο της, τις αναγκες της και τη ζωη της.  Βλεπει, ειπε, τα αγχη και τα προβληματα να ερχονται. Κοιταχτηκαμε για καποιες στιγμες. Μεσα στη σιγη ακουστηκε το κουδουνι. Επρεπε να μπει για μαθημα. Μου  ζητησε να μην χαθουμε. Της ειπα να βιαστει γιατι θα παρει απουσια.  Εφυγα και ετρεξα σαν τον διαολο. Βγηκα δευτερος..

Στραβωσε το ισιο και γινηκε λοξο. Κι οι μυρωδιες απλωσανε στα χρωματα. Κι απο τοτε βαφει σαν τρελος. Με γκριζα αρωματα γιατι δεν χαιρεται. Δειλος ως και με βουλα.  Και τ'ανεχεται να του μιλαει ετσι. Κατηγορος σε δραμα ποζαρει στον καθρεφτη. Μα δεν τον νοιαζει. Αφεθηκε στη θλιψη του μερα μεσημερι. Κι οταν εβρεχε, σταματαγε και χαζευε. Το κατι πιο πολυ. Αυτο που υπηρχε και θα υπαρχει. Κι αυτος αναμεσα με δηθεν σημασια. Το θυμα, στη μετριοτητα. Πικρο το γελιο σου. Γιατι το περιμενεις; Δεν νιωθεις το τιποτα που φουντωνει. Κι οπου να 'ναι θ´ ασελγησει το φεγγαρι τα μυαλα σου. Σαν γυφτακι περιωπης, σαν λυσσασμενος δουλος. Κι εκει που πεφτεις, αβρα δεν θα 'ναι. Σου τελειωσε το φιλτρο. Σου τελειωσε προχτες.

A fever and some nut sounds. Talks. She talks. I can't get all the words. The place is stoned. Immaculate. Not. Black and dark clothes. What?• A white shirt of Kaiser Chiefs. A foreigner that stands blended, confused, unnoticed by the blacks. I have to write. Wearing black. Where shall i stand? What else?• The white shirt is drinking. The Kaiser Chiefs are stoned. Givin' the tempo with some nuts. A tongue that slaps. The talking heads. Hands and legs unchained. Free we say. And free we, think. The nuts increased. What else again?• Am i nuts? A black dog ducks. His nose overground. A black dog. And some drunk nuts talking. We are all made of stars but stardust is not ours. We are all Kaiser. And some stoned chiefs. A black dog in led. Let zeppelin get high.

Imprisoned hopes, you can relax your concentration. This tense concern that rusts the very notion of self-being. That fog ahead. Not to wait. But see. How our aerial dimension will annihilate it. And this cosmos tic will lift us off. Through any strafe, we pass. So Icarus can laugh and Daedalus be pride. In any dream that myths do live. In any world. With gravity or not.  I say. I am. I, life.

Η καλυτερη του ελληνα κι ας το κρυβει η φουστανελα που ανεμιζει με πιστολακι για τα μαλλια. Το κεντρο που ζηλευες. Η προσοχη. Το θεμα. Σου μιλανε ολοι. Σου μιλανε απο παντου. Κι εσυ ερμαιο της εως τωρα παιδειας σου. Οριστε, φατα. Σου μιλανε για psi και ρωτας για κυβικα. Μαθαινεις για το psi και ξαναγυρνας στα κυβικα. Δεν το καταλαβες ποτε. Ουτε αυτο ουτε το γιατι κανεις αυτο που κανεις. Και απαντας σε ολους αφελεστατα με το μυαλο στη eurobank που εχει στα κουφονησια. Σου μιλανε για το ποιους αφησες απο πανω σου να σε οδηγουν. Κι εσυ δεν σκεφτεσαι οτι οι οδηγοι καθονται μπροστα και οχι πανω. Σου μιλανε για τα λαθη σου απο την αρχη των πραγματων κι απο το τραυλισμα σου καταλαβαινω οτι σε ξερουν καλυτερα. Σου μιλανε για φασολια τεχνητα με δωρο το σακκουλι κι εσυ λες να τα μουσκεψουμε μια μερα πριν. Σου μιλανε για χρηματοπιστωτικα παραγωγα και νιωθεις ενα με τον τσωρτσιλ. Σου μιλανε για ελλαδα κι εσυ το παιζεις ευρωπαιος. Σου μιλανε για ευρωπη και λες φετα ρε μαλακες! Φετα! Διχαζεσαι εκει

Αγναντεψε σαν ημερος κεδρος το πορτραιτο της γαληνης. Και σαν τα λογια αυτα, 'συ χασου απο το χαος του πιο μεσα. Μπερδεψε νυχτα και αυγη και χορεψε στη χαση, στο φευγιο. Κι ουτε να κοντοσταθεις σε θαμνους φυτεμενους απο 'μας. Διοτι καμπερωνεται σ' αυτα η λιγη πια αδρανεια. Και ωντας λιγη, αναζητα πληθωρα. Οικοδεσποτη διχως φρενο. Διχους του ηθους την αντιληψη να φερει. Διχως τη νοηση των σπανιων στιγμων. Αλαφροϊσκιωτων μορφων ακουσιων της φυσης σου. Τα λατρεμενα κεκτιμενα κι η φθορα τους μυθοπλατει. Μον' η γαληνη ξεγλυστρα με ολους τους συντροφους. Διαφορη του χρονου της φθορας μα και του σαπιου της απραξιας. Γλυστρας στην αυρα της και μαστουρωνεις με τη σκεψη της. Αποκοσμα τερτηπια στο στομαχι σου γεννιουνται. Κι αυτο που φερνει γελιο. Κι ετσι γελας για λιγο, μα καθε τοσο. Εισαι ωραιος με τα γκρι.

Double the eyes of attention. Wrap yourself vainly,  with every thought remaining. Among your barriers, choke and wish for hope. Strike the black and blurry with virtue. You know or so you will. Embrace the debris of this war and go to bed early. Mute your cough human. Embark in dreams that may come. Days make months. Remember that.