deeperception chronicles

οταν η αντιληψη σου κοιταει για νηματα σε καποιες διαστασεις. δεν ορισες το ποτε κι αντε να φτασεις. οταν απλωνεσαι στο συμπιεσμενο παχος των ημερων. τριπλωνεσαι εσυ, διπλωνεις το παρον. οταν η διορατικοτητα, σου κρυβει τη πνευματικη πτωση εγκλωβισμενη στη γραμμικη λωριδα του χρονου. να μας ζησει. στην υγεια μας, και του χρονου. οταν η απασφαλιση του μελλοντα, γλυκοπικρη, σε παρατα γιατι την αγγιξες. θα χαιρομαι που ανοιξες. οταν ερχεσαι πισω στο τωρα και κουβαλας λιγα απ'τα συντριμια της μελλοντικης σου φθορας. δεν με πειραζει να σε βλεπω να τα φορας. αυτη η γνωση, συμπαγης  μα αϋλη, σα ρευμα. πως με καταλαβες, μοναχα μ'ενα νευμα. οπως τις πετρες που κουβαλας το καλοκαιρι, για να αντεχεις το βαρος σου. κολυμπησα το ψαρι μου κι ας πεταξες τον γλαρο σου.

we are the children of them lost. we are not here, we hold no cost. whatever ever happened before time. lucky to know there is no miracle or crime. we are a sense of being alive. we are not cleansed, we never thrive. whoever wanders finds a home. and carries warmth along his roam. we are the problem within solute. never got tangled up to the root.  whenever hardened and despaired. we play tricks that only blare. we are more within our less. we shine in peace, we rule in mess. for every always will envy never. until your sky bears your weather.