deeperception chronicles

Τυχαμε ξαφνικης καλοπερασης και χαλαρωσαμε. Αδυνατον να επανελθουμε στην αρχικη μας ενταση, μα τωρα ξερουμε. Ο χρονος μας εδειξε. Στα κοκκαλα αυξηθηξε η τριβη κι οι μοιρες στις κλειδωσεις λιγοστεψαν. Τα χειλη μας βαρανε παλαμακια στη παλιροια της σκεψης. Μπαροτσαρκα χωρις πελατες. Κι ο ερημος εκει, ξεροσταλιαζει. Με το πηγουνι στο κενο, με τα φτερα του πειραγμενα. Το 'χε ξαναζησει. Καπου εκει μεσα το θυμαται. Ενιωθε τα ματια του να καιγονται. Μικρες ανασες λειτουργουσε καθε τοσο. Ηταν ενας κι αλλος κανενας.. Ποτε δεν πιστευε πως θα 'φτανε εκει. Τις λιγες μερες του στη γη τις ελεγε ωραιες. Να εβλεπες τα βραδυα που αραζαμε οκλαδων στη πλατεια και κοιταζομασταν με μια απορια για αρχη. Σιγουρα πραματα, ελεγε..

So many times that you feel strange in your own body. Trapped in your ego that you wish to be extinct. Your soul doesn't recognise the man that you've turned to. Fearing help and everything that comforts you. An object with the ability to regenerate. But not to an object again. Spare me not you worried self. From dust to plain air. Raw..