deeperception chronicles

Observer: "thousands of oceans it carries on its' keel, but none had your storms and the depth of your feel. There are songs that salut, about an isle of rose, but none of these lasted, through a storm made of crows. Narrator: "hits on shore, the crew gets choked in rose the sails have been ripped from charming thorns." Captain: "Hey y' all silent, till' we know in what shore we landed. For all i know from every land we 're banned. This ship is our ground, for now,  if that's a relief. Our clothes are ripped and our hearts deep in the reef." Narrator: "For what in the sea they lost, forever will be lost, cause everything comes with a cost and a ghost. The moment of search, the truth above dare. You witness him, brilliant, permorming what's fair." Captain: "You gather my sailors, my drunk-hero men. This land that we question, a brave man shall search. I won't put much pressure, I won't stand aga

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.

μερικοι ανθρωποι δεν βλεπουν τη μοναδικοτητα στη διαφορα τους με αυτους που θαυμαζουν, παρα μοναχα το απιαστο, το ανυπερβλητο για εκεινους εφοσον τοποθετουνται σε ραγα αλλου τρενου. βλεπουν τους σοφους, τους διανοουμενους και διαφωτισμενους σαν μια εξιδανικευση, σαν μια κατασταση που εκεινοι δεν μπορουν καταφερουν, σαν μια ουτοπια. αυτο οφειλεται κυριως στη θεοποιηση της καταστασης αυτης εξαιτιας της μη εγκυρης αντιληψης της, ή καλυτερα στη προκατηλειμενη αποσταση μεταξυ του ιδεατα ποθητου εαυτου τους και της αντιφασης που υποστηριζουν ασυνειδητα. ο σοφος ή φωτισμενος ή οπως αλλιως λεγεται, δεν ειναι κατι αλλο απο εναν κοινο θνητο. δεν ειναι θεμα ταλεντου, ουτε τυχης. ειναι αυτοτοποθετουμενο καλοπροαιρετο χρεος προς τις συνθηκες κερδος του φυσικου εαυτου του. αυτο που τον ξεχωριζει τοσο μεσα του οσο και απο εξω του με τον προηγουμενο κοινο για ολους εαυτο (κατασταση) του ειναι οι επιλογες του. η καθαροτητα και η αυταρκεια, η αυτοπειθαρχια και η γνωση των επιλογων του, ξερει οτι

Η κολαση μας ειναι οι αλλοι. Λεει ο Σαρτρ. Κι ο Σαιξπηρ συμφωνει, λεγοντας τους, διαβολους. Ερχεται ομως ο Βιτγκενσταϊν και σου λεει οχι, λες μαλακιες. Κολαση δεν ειναι οι αλλοι. Εσυ εισαι. Συγκινημενος ο Γιουνγκ θα σου πει οτι κανενας δεν ανθισε στον παραδεισο του χωρις να φτασουν οι ριζες του στη κολαση του πρωτα. Εκει τσαντιζεται (αν και δεν πρεπει) ο Χαίλντερλιν, προφανως γιατι πιστευει οτι στην προσπαθεια μας να φτασουμε στον παραδεισο μας, γινομαστε η κολαση των αλλων. Διακοπτει ο Βολταιρος χασκογελωνας με το κοκκινο κρασι του, λεγοντας οτι κολαση ειναι οσοι δεν εχουν αγαπη μεσα τους. Αυτοι ειναι μαλακες, συνεχιζει ο Ζαππα, τερματιζοντας και το φλιπερακι μετα το πακμαν. Ο Σαιξπηρ κρυφα με νευμα, κανει νοημα στον Βολταιρο για το κρασι. Χαλαρωσε, του λεει. Δε θα φτασει. Τον παιρνει χαμπαρι ο Μπεκετ και του γεμιζει το ποτηρι στα μουλωχτα, σιγοτραγουδωντας ρεμπετικα της Σμυρνης. Ξαναβαζει τη συζητηση δυναμικα η Ορμπαν, τονιζοντας πως η μονη κολαση βρισκεται μεσα μας. Βολεμενος στου

Αρχισε να βρεχει λιγο αφοτου μαζευτηκαν ολοι μεσα κι ο Φροϋντ σταθηκε να παρατηρει τα συννεφα πανω απο το Σαλζμπουργκ καπνιζοντας στοχαστικα τη πιπα του. Τον πλησιαζει ο Γιουνγκ και του λεει με υφος να τον ακουσουν και οι αλλοι. : "Οποιος κοιταει εξω ονειρευεται, οποιος κοιταζει μεσα του ξυ πναει καημενεεεε!!" "Παρατα με ρε ψυχακι παλι με τις παραλογιες σου! Το Εγω ειναι η λογικη και η συνεση. Τωρα τι μου λες εσυ δεν ξερω. Εγω." απαντησε ο Φροϋντ. Με ενα μουρμουρισμα σιγανο αρχισε να κανει κινησεις ψαχνοντας για κατι σαστισμενος, Οι κινησεις εγιναν νευρικες και ανησυχησαν τον Λαο Τσε που οταν μιλαει οι αλλοι κανουν ησυχια. Σσσς....... "Ξεχασε το Εγω, Σιγκμουντ. Αυτο φερνει ευτυχια μα και πονο." "Εγω, σπιρτα ψαχνω για ν'αναψω τη πιπα Λαο. Καλα ησουν χαλαρος." τον καθησυχασε ο Φροϋντ, αλλα ο Παουερς τον κατεκρινε οτι αρνειται να δει τον εαυτο του μεσα στους αλλους. "Εγω???" Απορησε ο Φροϋντ. Λεξη που ενοχλει τον Νταβιλα, καθως τα λε

σταματηστε να υποτιμασθε εις βαρος του ταλεντου. σταματηστε να εξιδανικευετε την καθε δημιουργια. δεν εχει σημασια τιποτα σε κανενα εργο εαν το νοημα ειναι κουφιο και ανεραστο. κανενα ταλεντο, καμια αυθεντια δεν εχει λογο, οσο ισχυρα κι αν ειναι. ολα ειναι ενα μεσο για μια αρχη ως το τελος της. βρες το μηδεν μεσα σου και τραβα μια γραμμη, κανε μια κινηση, βγαλε ενα ηχο. ο,τι κι αν ειναι αρκει να ειναι απ'το μηδεν. και καπως ετσι θα δεις οτι αυτο που θελει να βγει προς τα εξω ειναι ισχυροτερο κι απ' το ταλεντο σου. σου παιρνει τη τεχνικη και τις γνωσεις και στις γαμαει μεθυσμενα μεχρι να μεινουν οι γραμμες στη θεση του νοηματος και γυρω γυρω χαος. γι' αυτο, μην κοιμαστε με ταλεντα. εκτος κι αν ειναι ταλεντα στο να κοιμουνται.

οι ανθρωποι. οι ανθρωποι θα σου πουν καποια στιγμη, τα πραγματα ειναι απλα. κι αν τυχει να συμφωνησουν με κατι πιο πολυπλοκο, θα 'ναι γιατι τους ειναι απλο. δεν ειναι απλα τα πραγματα. τα πραγματα ειναι ακρως πολυπλοκα, γιατι ετσι τ'αφησαμε να βολευτουν. η συλληψη ειναι αυτη που ειναι απλη. κι ακομη ακριβεστερα, η αισθηση της συλληψης. οι ανθρωποι θελουν να αρεσκονται να εκπλησσονται μα περισσοτερο θελουν να ξερουν αν θα τους αρεσει η εκπληξη. οι ανθρωποι θελουν να φυγουν απο ενα εδαφος μονο εαν πατανε καλυτερα σε ενα αλλο. οι ανθρωποι θελουν να αφησουν μια κατασταση μονο ενα κερδιζουν περισσοτερα σε μια αλλη. το μη χείρον βέλτιστον. πως φευγεις απ'το λουκι αυτο.. καποιοι λενε οτι πρεπει να τα χασεις ολα για να δεις τι πραγματικα εχεις. καποιοι λενε να μεινεις μεχρι το τελος του πολεμου και μετα μαζευεσαι κι επιβιωνεις στωϊκα. καποιοι αυτοι. πονεσανε με τους ανθρωπους. συμπαθατε τους. τους κυριευσε η ψυχικη πτωση της αδικιας, και εψυξε για λιγο την αγαπη του

βαλαμε την ευτυχια στα ουρανια για να πρωταγωνιστησουμε στο δραμα της θνησιμοτητας μας. κι οποιος δεν ακουγε τον οχλο κι ανεβαινε ψηλα, οχι απο φιλοδοξια αλλα κυριως λογω της τοξικοτητας του εδαφους, του κοβαμε τα φτερα με τις ναρκισσιστικες βενταλιες μας, τους λιωναμε τα πουπουλα με πισσα απο τη χολη μας. γιατι εκει θα βλεπαμε τη δυνατοτητα μας μαλλον. μισουμε το καλο εαυτο μας , επειδη δεν ερχεται σε μας. η προθεση της κινησης αλληλεπιδρα στο περιβαλλον. η προθεση σου, μεταβαλλει τη θεση σου. κι αν καταλαβει ποτε ο ανθρωπος οτι το βουνο περπατιεται και χαζευεται αλλα ποτε δεν κατακτιεται.

οι ανθρωποι μαχονται να εχουν ενα σκοπο στη ζωη τους. επειδη καποιοι τους εμαθαν πως ο σκοπος εχει σημασια ωστε να εχει σημασια η ζωη. βρηκανε ομως σκοπους που δεν εχουν ζωη, κι αυτο δεν ειναι ο σκοπος της ζωης σιγουρα. οι ανθρωποι εχουν εξελιξει την αναγκη να νιωθουν σημαντικοι σαν υπαρξη εχοντας δημιουργησει κατι αυθεντικο και μοναδικο. ενα αποτυπωμα που επαληθευτικα εγγυαται την αξια της υπαρξης. υπαρχουν πολλοι τροποι, πολλες επιλογες για το πως μπορουν να αποτυπωσουν κατι μοναδικο οι ανθρωποι. πολλοι τροποι χρειαζονται δυναμη, κουραγιο, αποφασιστικοτητα, επιταξη του φοβου, υπομονη και αντοχη. και οι ανθρωποι δεν εχουν μαθει σε αυτα κατα κανονα. κουραζονται στις δυσκολιες και δραπετευουν σε ευκολες επιλογες. σε παραδοσιακα νουθετημενες και ανεξαρτητιτικα ευνουχισμενες. η γεννηση του παιδιου σου. δεν υπαρχει τιποτα το μοναδικο σε αυτο. παραπλανασαι με την εμπορευματοποιηση του μοντελου. γιατι αυτο μπορει να ανακυκλωθει και να συλληφθει ευκολα απο τη συντηρητικη κοινων

περιεργαζοντας τα ζωντανα, εν αγνοια τους τα κοιτα. εν αγνοια τους, ζωντανα κι αυτα. - κοντοζυγωνει ανοιξη μις Πεϊνλουπ. τετοια εποχη πριν μερικους κοσμους γνωριστηκαμε. εσυ κυκλοφορουσες με ενα λυχναρι αγκαλια κι εγω στη πιπα μου καπνιζα το λαδι που με σκουριαζε. γελουσα βεβαια. δεν με ενοιαζε. ποτε δεν σκεφτηκα ν'αλλοιωνε αυτο. θυμασαι τον κυριο Τζουλς που καθε βραδυ ταϊζε τη κουκουβαγια? οποτε νιωθω να μεγαλωνω, μεταμφιεζομαι σε τουτη τη κουκουβαγια και κανω θαυματα που να παρει. - μην αγριευεις, θα τηλεφωνησω στο εστιατοριο να μας κρατησει το τραπεζι για αλλους δυο αιωνες. να εχεις τον χρονο σου. να προλαβεις οσα θες. μα σε βλεπω να επιβραδυνεις οσο πας. - ο βιαστικος ειναι ακριδα σε τυφωνα. θυμαμαι τον καπτεν Σλιντ  που ελεγε, τρακοσια χρονια να 'ταν η ζωη. - παντα σου αρεσαν τα παιχνιδια με τις λεξεις. θαρρω πως εμαθες να σε πιστευεις πια, ετσι δεν ειναι? - αυτος που πιστευει τον εαυτο του ειναι ενας βλαξ με πεταλα στ'αυτια. ποτε δεν μου αρεσε να

υποκριτης. σαν ποιητης, ασημαντων ηρωων στολιστης. το ματι θυμαται οσα ξεχναει η αφη. μπορω, να γινω χωμα. δροσερο. να με κοιτας. υποκριτης. μητε ηθοποιος, μητε χορευτης. μια ενοχληση του ηθους σου, αν θελεις. παρων. υποκριτης. χωρις κακια, τη πικρα της χολης. παραδοχη σωστη και ευπορη. παρακαλω. να μας ξαναρθετε, αλλιως να μη το πεις. υποκριτης. σαν την εκπληξη της πρωτης αφης. κι υστερα συνηθεια. δεν με κοιτας οταν στα λεω. λογικο. υποκριτης. καθρευτης της ψυχης. που ψαχνεις να με βρεις? γιατι με ψαχνεις? τι θα βρεις? υποκριτης. και σε παρενθεση αληθης. πικραμενος με επικαλυψη γλασου. γλυψε, κι απο μπροστα μου χασου. υποκριτης. σαν φευγαλεος ασκητης. σαν προτυπο αποφυγης. σαν το αργο της αστραπης και τωρα πια, τι να πεις.

καποιοι μιλουν και καποιοι ακουν. καποιοι μιλουν για να ακουν. καποιοι δεν ξερουν τι να πουν. κι ολο μιλουν αντι ν'ακουν. καποιοι ειναι εδω και καποιοι ειναι εκει. κανενας μονιμος, ολοι περαστικοι. καποιοι παλευουν και καποιοι κλωτσουν οσοι χωρουν' αλλιως  να παν να γαμηθουν. καποιοι γνωριζουν πολλα, καποια χανουν και τα λιγα απ'αυτα. καποιοι ανακαλυπτονται και καποιοι καπηλευονται. καποιοι απεχουν και καποιοι οριζονται. καποιοι ειν' αυτοι και καποιοι εμεις. καποιοι εμεις και καποιοι εσεις. καποιοι εσεις κι εμεις μαζι, εχουμε χασει κι ο,τι βρει καποιοι "ανθρωποι" ειναι το μαραμα του γελιου. καποιοι "θεοι" , τ'αναποδο πρεσβευουν. καποιοι "πατερες" ειναι ισχυες ελαχιστες της εννοιας τους. καποιοι "ακτιβιστες" ειναι καθρεφτες μεγαλυτεροι κι απο τα ειδωλα τους. καποιοι "ποιητες-ζωγραφοι", ναρκισσοι μεσιτες δυστοπικων κουλτουρων. καποιοι "δασκαλοι", ειναι γομιδια μικροτερα κι απο τα κομματα

σε θαλασσες, κοιταπια και καπνασματα. λογομαχει η ερημος, μεθαει περα δωθε. σαδιστικα, τα πλασματα, που θελει να κουνησει. για δε θα κατσει οπου βρει, μον' οπου λησμονησει. βρεγμενοι κι αμολυντοι, γιομνοι κι ερημομενοι. σατραπες του πρεποματος και βιαστικα ερωτευμενοι. σα πεθαμενοι μοιαζουνε, σαν πεθαμενοι, πρωτα, τους κοιτουν. για δε τα εφτασε ποτε η αλεπου, και τα μικρα της βλαμει. 'κει λοιπον, στα ισα τα μετρουν και δε τους βγαινουν. στα ισα παλι τα μετρουν και περισσευουν. δε σημειωνουν, το προσαρμοζουν. δεν θελουν λενε να μετρουν και τουτα δεν μετρουνται. μεσα απ'τις χουφτες φευγουν και μπαινει αερας καθαρος και μυρωδατος. θυμαρια, κεδροι, αηχοι καημοι, τα πευκα στεκουν εφεδροι. ζεστο ξερι-ζωμο μου αναδευεις και μια αγκαλι σου τα νιατα μου. και σε σπηλια και σε καβατζα θα σε βρεχω να στεγνωνεις. μεγαλωνεις, μικρη η δοση για να τραβηξει κοσμο η ποση. θα 'ναι καλα, θα 'ναι καρεκλα στα καλα και Μπο στις καταιγιδες. θα 'ναι α-γιαννης στ'

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is