Skip to main content

ο τροπος



Δυσκολα τα βαζεις με την νοοτροπια μιας αλλη αντιληψης απο τη δικη σου.
Παλευεις με τις ωρες κι ακομα ψαχνεις γηπεδο.

Να επικοινωνεις σου λενε. 
Κι αυτο ας φερνει ανταρες και εντασεις. 


Αβολες καταστασεις. 
Ισως γι'αυτους που νιωθουν ανημποροι να βοηθησουν 
και επιλεγουν να παρηστανουν το τρεμαμενο φοντο. 
Εγωϊστικη προβολη μα δεν βαριεσαι.


Ετσι δημιουργουνται σχεσεις στη φυση παντως, 
με ενταση και χρονο αφομιωσης.

Κι ομως δεν ζητησα την ενταση. 
Μα καποια πιο σφαιρικη αντιληψη στην ερμηνεια μιας καταστασης. 

Κι αν ειναι δυσκολο πες το. 
Κι αλλα ειναι δυσκολα. 


Κι εγω ετσι μαθαινω απο τοτε που με θυμαμαι. 
Με τα μουτρα.


Μεχρι που απεκτησα αμυνες. 
Γιατι βιωματα ειναι αυτα, διαφορετικα στον καθενα.


Κι εσυ παλευεις, το ξερω. 
Μα δεν σου φταιω εγω, γιατι στον κοσμο μου ετσι ζω.


Και τα ορια μπηκανε γιατι απο τη μεσα μερια τους εισαι ευκολος στοχος. 
Ενω απ'εξω σε ζυγιζω. Δεν σταματουν τα ορια κανεναν και τιποτα. 
Απλα ειναι πορτες που χτυπας. 

Κι ο τροπος που χτυπας σημαινει το αν θ'ανοιξουν.



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more