Skip to main content

καψα γης


συγκρατησε τον εγωισμο σου ανθρωπε.
σημερα και χτες θα ειναι ενταξει. διαγωνιστηκες στα μεσα και κερδισες την υπαρξη σου.
εξεφρασες την αγαπη σου μεσα απο τη λυπη σου.
αλιμονο κι αν ηξερες πως λειτουργει η αγαπη, αλλα δικια σου η ερμηνεια, δικια σου και η παραφραση.
συγκρατησε τον εγωισμο σου πια ανθρωπε.
σημερα και χτες κοιμηθηκε ενταξει.
τον ζουφωσες με εκρηξεις αυτοματισμου, αυτες που λενε πως κανουν οι "ανθρωποι".
ντραπηκες για τις σκεψεις σου και ντραπηκες στις σκεψεις σου.
δεν ντραπηκαμε.
πονεσε ο ειλικρινης μεσα μας και ετσι ξυπνησε ο εγωισμος για να μας προστατεψει.
να μας ζεστανει με την πουστικη αυτοικανοποιηση του.
σβησε τα δακρυα σου με οσες αναρτησεις, κουβεντες, ρουχα και κουβερτες θες.
το μπραβο θα το παρεις απο καποιους σιγουρα.
μα ο καπνος που καιει στα ματια σου δεν ειναι απο τα δαση και τις καταστροφες.
ειναι απο τη φωτια που αφησες να καιει στον καθρεφτη , κι ο,τι κι αν σβησεις με τη σκεψη, το 'χει καψει στη καρδια.
η φωτια που φουντωνει απο την αδιαφορια της χαρας σου ενοχλει περισσοτερο απο τις φωτιες που καλμαρουν απο την υποκρισια των δακρυων σου.
η πομπηια σε χαιρετα ιστορικα.
κουραγιο σ'αυτους που αντεχουν.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Χρωμα Ρεει

Θεος δε σκιαζει, το σιγανο του νου του. Μεσα σ'αστρομπαλες να πλεει η θλιψη, την αφηκε. Αραδιασμενα 'βδομαδα σε συμπτυγμενο βιο, μη ρωτας. Κι εχει καιρο να δωσει βημα ο σοφος. Για λιγο εγκλειστος στα βαθη του θεριου. Τ'ανημερου παραπιστος, τον εαυτον. Ξεβγαζει αναρχα του σκοτους τη μουτζουρα. Ψιθυριστος αντικρι να υψωνεται στου στερνου τα χωραφια. Για μιας στιγμης καθαριας ν'αναλλαμπα. Να σκιαζεται ο λιγος, καθ'οδον, ενοσω χανεται. Φωτιζοντας στα κυτταρα το διαβα, με εμπαθεια. Αφου το ζητησε.  Πως μες στο νου του αλλο δε χωρουσε. Και σπαρταρουσε. Ωσπου του βγηκε μια κραυγη, ατοφια. Κι ηρεμησε ο νους του, πως υπαρχει. Θαρρωντας ανοιξη την καθε του ανασα. Στην εκπνοη του ολα τα χρωματα γλυστρουν. Και μαρτυρουνε τους ομηρους του. Στα σπλαχνα του. Στη σηραγγα καθιστικα. Με τον καρπο λυμενο. Μεθαει με τα διαφανα. 
Post a Comment
Read more

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.
Post a Comment
Read more

Προθεση: κατασταση παθους και σκοπου.

Καπου εγραφε, "ακολουθησε το παθος σου και θα σε οδηγησει στο σκοπο σου". Το παθος. Ο πολυποθητος σκοπος. Μερικες φορες δεν σε φτανει το παθος εκει που θες. Κι απο το παθος ως το σκοπο μεσολαβει μια γεφυρα. Ομως αυτη χανεται στην ομιχλη, υπονοωντας ενα μυστικισμο και μια περιεργεια. Φτανουν αυτα λοιπον για να εχεις ενα σκοπο? Στις μερες που ζουμε, υστερες της μεταποδομησης, καθε τι μυστηριο, περιεργο και γοητευτικο καταληγει να γινεται αντιληπτο με εναν αντιφατικο και απομυθοποιητικο ερεθισμο. Η λογικη της όποιας ουσιαστικοτητας ενος σκοπου ειναι η λογικη του καθ' αυτη. Ισως θελουμε να βλεπουμε τους εαυτους μας ως οδηγους, ως χειριστες, μα τιποτα απο αυτα δεν κουβαλαει απαραιτητα την ουσια του σκοπου παρα μοναχα τη προβολη μας. Δεν υπαρχει σκοπος μου γιατι δεν υπαρχει εαυτος ουτε εγω. Υπαρχουν ομως σχεσεις συντονισμενες. Ο σκοπος ειναι εκει, αναμεσα στις χορδες των πιθανοτητων, ενωμενο και διαιρετο. Η αντιληψη ειναι ισως αυτη που μπορει να τμηθει με τη συχνο...
Post a Comment
Read more