Υπαρχουν τοσα να διαλεξεις.
Υπαρχουν τοσα να πιαστεις, να γειρεις λιγο, να ηρεμησεις.
Μα δεν. Τα ποδια λυθηκαν στραβα στ' απατητα τα στενα.
Σ'ενα ταξιδι χανεσαι. Κι αλλιωτικος μυριζεις.
Φερεις την καπνα του μυαλου κι ολο κοντα σου τρεμω.
Μη μ' αρπαξεις. Εντονα καθως, το σιγονταρεις λιγο λιγο.
Απαθης. Ποτε σου. Οπως τωρα.
Σαν κανει η γη καμπυλωμα στου ακρου της ματιας σου.
Εκει θα βρισκεις ανοιγμα, μακρυα να συλλογιεσαι.
Μονος εσυ, τ'απεριττο γυαλιζεις.
Μα μη θαρρεις πως ξεκοψες.
Εσενα μονο χτιζεις. Εσενανε γκρεμιζεις.
Απουσα μονο, η αγαλλια σου.
Comments
Post a Comment