Skip to main content

πως ξεψυχα η εξουσια σου


Mικρη πορδη ξεχειλισε απο στομα εξουσιας.
Aνταρα στα χειλακια της που τρεμουν απ'τις λεξεις.
Που δεν νοουν το σημαινων του χρωματος που βαφουν,
μα θα 'ναι αργα και σημερα ν'αλλαξεις οπως προειπες χθες.
Δεν εχει νοημα , δεν φαινεσαι ο υπαιτιος.
Μοιαζεις φορεας των μαντατων, αυστηρος και μετριος. 
Στα ποδια του πλανου σου περιπλεκομαι και δεν σ'αφηνω βημα να στεριωσεις.
Μονο στη θαλασσα κολυμπα να ισιωσεις.
Χωρις την ανωση της πλατης.
Και μονο αν φθαρεις μπορεις να γενεις μπατης.
Στα ξενα μερη απο σε θα δεις οπως ποιος εισαι.
Μα θα περασουν εποχες, στιγμες που θα αδιαφερεις.
Που θα περναει διπλα η ζωη κι εσυ δεν θα προσεχεις.
Θα 'ναι τα μερη σου ψηλα κι η ηθικη σου χαμηλα.
Μα δεν θα το γνωριζεις.
Κι αφου ψυχολογα δεν γυρευες ,ετσι λοιπον θα πορευτεις.
Μα εχε καλη την τυχη σου γιατι για σε φοβαμαι.
Γιατι δεν κολυμπας στα ανοιχτα, κι εγω κοντα δεν θα 'μαι.
Θα 'μαι εκει που πνιγονται, εκει που αναστεναζουν.
Εκει που υποκλινονται κι ολο τολμουν ν' αλλαζουν.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more