Κοιτα σαν τουτη γη να πλαστηκε με στοχο.
Δροσε τη γυμνια σαν κορμος στους ασπροβαλτους.
Πανω να φεγγει ν'απορεις.
Τρια πεντοστοιχα στα χειλη να παιδευεις,
να λογιαριαζεις στοχασμο.
Καμαρι το φανταζεσαι,
πυκνο κι ερημομενο.
Κι ειναι να ζεις για λιγο ετουτη τη χαζουρα.
Αλλιως και δε νοειται,
λυγιαζει το ξεροκλαδο στ'αγερι.
Κι οσο κι αν τρεξεις, φτανεσαι.
Δε πειθεις, οσο και να κοιτιεσαι.
Comments
Post a Comment