deeperception chronicles

A higher truth has just vanished in the smooth air.  Few of us deaf.  The rest to wish on a extended understanding. Our existence as to an element resistance.  The material is up to win.  Behind that our prejudice.  A stalker of the old war days.  A whisper for the Easter.  None shall resurrect. An easy magic recruits our furious hopes.  Only this summer my universe unfolds its' feelings.  And I'm going straight there.  Have packed things besides what I own.  A same land follows in the shadow of who I was.  I met you and then I let you.  A shame turns to goal.  These moments, I need to live them all.

An ancient habit of the society's intelligence. A truth that by being hidden revolves under the deceived sincerity. Honesty. Not present. My thoughts can only hope, I would just follow. A different kind of story as some people claim. Agreement wasn't always my way and with that I live. Soft in any sense, as the boarders hug you. Safe in this position but mad if believer you are. Underestimate it with passion to escape. Foolish perception of our existence. A low source perspective. At all what matters, the greatest. Think.

Σκυβει το βλεμμα, και χαλαρωνει το βλεφαρο. Τα νευρα ηρεμουν καθως προσταζει το συναισθημα. Συλλογισμος και αυτοκριτικη μαρσαρουν στο καταστρωμα. Το ενα φερνει τ'αλλο και δεν γελας. Δεν το τολμας. Εισαι ανησυχος για σε και τρεμεις το ποιον σου. Ζυγιαζεις τις κινησεις και τα λογια. Φανερωνεις αυστηρα τη γυμνια σου και πνιγεις τη νοηση σου. Ουτε καπνος ουτε νοθεια. Χαστουκια αναριθμητα να ισιωσεις , μη μιλας. Μη μιλας μονο και ακου. Ακου, εχεις πολλα να μαθεις.

Βαρυναμε. Σαν σκαφος το κορμι που μπαταρε. Διελυσε. Ζημιες στα πλαγια. Μα δεν εφτιαθει για στερια ετουτο το καμαρι. Κι ομως αργα του φανηκε η ανταρα. Δεν λησμονα. Δε γοητευει. Τ'ανοιξαν τα πανια και δε μιλουνε. Κι ο ψηλος αυτος επανω, δεν ξερει πια που παμε. Δυο μηνες τον ρωταω μα δε μου λεει. Ολο μου γνεφει λασκα. Φουνταριστος την αγκυρα. Κι απο ψηλα, σου φαινεται πως ειν' η ωρα. Σαν κανεις μια σαλτα και σφιγγεις τη πλεξουδα. Πριν φτασει καταγης το αμοιρο. Το ανειπωτο. Το τελος. Εκει. Λιγο πριν σπασει κι η πυξιδα.

"A grand demand is what you feel at last.  A plastic surgery on the surfaces' blast.  Pray to save your world of moral.   A midnight living sunset    in a disrupted immortal ignorance of pain.  Control the raid.."

Τυχαμε ξαφνικης καλοπερασης και χαλαρωσαμε. Αδυνατον να επανελθουμε στην αρχικη μας ενταση, μα τωρα ξερουμε. Ο χρονος μας εδειξε. Στα κοκκαλα αυξηθηξε η τριβη κι οι μοιρες στις κλειδωσεις λιγοστεψαν. Τα χειλη μας βαρανε παλαμακια στη παλιροια της σκεψης. Μπαροτσαρκα χωρις πελατες. Κι ο ερημος εκει, ξεροσταλιαζει. Με το πηγουνι στο κενο, με τα φτερα του πειραγμενα. Το 'χε ξαναζησει. Καπου εκει μεσα το θυμαται. Ενιωθε τα ματια του να καιγονται. Μικρες ανασες λειτουργουσε καθε τοσο. Ηταν ενας κι αλλος κανενας.. Ποτε δεν πιστευε πως θα 'φτανε εκει. Τις λιγες μερες του στη γη τις ελεγε ωραιες. Να εβλεπες τα βραδυα που αραζαμε οκλαδων στη πλατεια και κοιταζομασταν με μια απορια για αρχη. Σιγουρα πραματα, ελεγε..

So many times that you feel strange in your own body. Trapped in your ego that you wish to be extinct. Your soul doesn't recognise the man that you've turned to. Fearing help and everything that comforts you. An object with the ability to regenerate. But not to an object again. Spare me not you worried self. From dust to plain air. Raw..

Και τι παει να πει δεξια, ακροδεξια, χρυση αυγη και φασισμος? Τι παει να πει κομμουνισμος, ακροαριστερα ή αναρχισμος? Τι παει να πει κεντροος? Τι παει να πει Ελληνας ή μεταναστης? Τι παει να πει πολιτικο συστημα? Αυτα ειναι πλεον τα προβληματα μας? Το να μπορουμε να ξεχωρισουμε εκ του ασφαλους τις παραπανω ομαδες μεταξυ τους? Τι το ουσιαστικο μας οδηγει να ανακαλυπτουμε ολο και περισσοτερους λογους για να διαφερουμε μεταξυ μας κοινωνικα? Και τι παει να πει "κοινωνικα"? Ειμαστε επιρροη στη φυση και επηρεαζομενοι απ'τη φυση. Ποιο το νοημα στο να χωριζουμε τις περιοχες, τα ατομα, τις πραξεις ανα πολιτικη ιδεολογια ? Μια ιδιοτητα εχουμε και μας περισσευει ηδη, ειμαστε ανθρωποι. Υστερες γενεες του Πλατωνα, του Μακιαβελι, του Κολομβου, του Φρανκο, του Γκαντι, του Λενιν,του Χιτλερ. Ανθρωποι ηταν κι αυτοι. Τι να κανουμε? Οφειλουμε να το αποδεχθουμε. Το "κακο" μεσα σου παντα θα ψαχνει μια χαρακτηριστικη στεγη, ειτε λεγεται ρατσισμος, ειτε λεγεται φασισμος...

Ερωτηση που με φοβιζει, καθως τη βγαζω στη μηλια. Ειναι το πως εισαι, τι κανεις, θα φυγεις παλι μακρυα? Εκεινος δα δεν επιμενει, και συμφωνει οτι πονα. Μονους για λιγο θα αφησει, ναυτες, λοστρομους στη στερια. Χονγκ Κονγκ, Αμβερσα, Σιγκαπουρη και μ'ενα γραμμα απο Χιλη. Ορκιζομαι πως θα γυρισεις και το 'χω παρει γι' απειλη. Τηλεφωνα, να μου μιλησεις καπου στις 2 το πρωϊ. Να πουμε παλι για σειρηνες και για πουτανες τις αυλης. Να ζεις φεγγαρι στο νερο κι εγω με ηλιο στο μπαλκονι. Μαζι να ζουμε στο κενο και στις παρεες μονοι. Να ειχαμε να λεγαμε, κι εγω να ονειρευομαι. Πως ειμαι στο καταστρωμα και την αλμυρα γευομαι. Ενα δυο μηνες κατεργα, καμπινα-μηχανη. Και τους λοιπους να ισιωνουμε κι ο,τι γουσταρει το παιδι. Λοιπον το εγω μου αραξα, καθως και περιμενω. Τους εξι μηνες ματαια, τον χρονο τον χαμενο. Μα ειναι κανεις να απορει με τουτη τη καταρα. Να μη μπορεις να σηκωθεις και να 'ναι ολα μανταρα.

Μεσα στο ιδιο μου το σπιτι καποιος αλλος εχει μπει. Εχει τρυπωσει σαν μυρμηγκι και δεν λεει πια να βγει. Ερχεται καθε τις λιγακι οποτε αγγιζω το ψωμι, κι οταν τον γραφω και κοιμαμαι μου ψιθυριζει στο αυτι. Εχει το νου του στο φεγγαρι και το κορμι του στην αυγη, κι οταν τον βρισκω να γελαει μου φανερωνει μια ουλη. Δεν ξερω πλεον τι να κανω με δαυτον που 'μπλεξα θαρρω. Αιωνες τωρα που δεν βγαινω, να κρυβομαι εμαθα κι εγω. Παιχνιδι ζορικο αν θελεις, μα 'χει κι αυτο ενα σκοπο. Να ζεις στις μερες ενοχα, με ηθος δα φτωχο. Τα χρονια ομως περασαν και πως μας φθειρανε καλα. Τα παντα γυρω αλλαξαν, τα ισα γινηκαν στραβα. Μπουκωσανε οι αντλιες μας, ο κινητηρας δε τραβα. Καπνος στο γυρω διαβα σου, καποιοι ειπαν για φωτια. Χωρις πολλα λεγομενα, χωρις πολλα ταρω. Τον κωδων κρουω αναρχα, το βγαζω απ'το αργο. Τουμπα τα σχεδια στο πατωμα. Τουμπα κι ανασκελα κι εγω. Θα δοκιμασω ν'αγαπαω ο,τι απεμεινε απ'αυτο.