Skip to main content

Ατιτλο


Και τι παει να πει δεξια, ακροδεξια, χρυση αυγη και φασισμος?
Τι παει να πει κομμουνισμος, ακροαριστερα ή αναρχισμος?
Τι παει να πει κεντροος?
Τι παει να πει Ελληνας ή μεταναστης?
Τι παει να πει πολιτικο συστημα?
Αυτα ειναι πλεον τα προβληματα μας?
Το να μπορουμε να ξεχωρισουμε εκ του ασφαλους τις παραπανω ομαδες μεταξυ τους?
Τι το ουσιαστικο μας οδηγει να ανακαλυπτουμε ολο και περισσοτερους λογους για να διαφερουμε μεταξυ μας κοινωνικα?
Και τι παει να πει "κοινωνικα"?
Ειμαστε επιρροη στη φυση και επηρεαζομενοι απ'τη φυση.
Ποιο το νοημα στο να χωριζουμε τις περιοχες, τα ατομα, τις πραξεις ανα πολιτικη ιδεολογια ?
Μια ιδιοτητα εχουμε και μας περισσευει ηδη, ειμαστε ανθρωποι.
Υστερες γενεες του Πλατωνα, του Μακιαβελι, του Κολομβου, του Φρανκο, του Γκαντι, του Λενιν,του Χιτλερ.
Ανθρωποι ηταν κι αυτοι. Τι να κανουμε? Οφειλουμε να το αποδεχθουμε.
Το "κακο" μεσα σου παντα θα ψαχνει μια χαρακτηριστικη στεγη, ειτε λεγεται ρατσισμος, ειτε λεγεται φασισμος ειτε ο,τι αλλο θελει να λεγεται. Καθε παρασιτο ψαχνει για ενα ξενιστη. Η αντιληψη σου και το ποιον σου ομως οριζει το μελλον αυτου του παρασιτου.
Η δυναμη της διαφορετικης φυσης του καθενος μας ειναι και ο λογος των κοινων μας.
Δεν διαφερουμε απο ολους αυτους λογω εθνικοτητας ή πολιτικης πεποιθησης.
Διαφερουμε λογω επιλογων.
Κι αυτο εχουμε σαν ανθρωποι, την επιλογη.
Το ιδιο φυτο στην Αμερικη μπορει να ειναι πρασινο και 3 μετρα λογω του κλιματος και στη Νοτια Ευρωπη να ειναι κιτρινο και θαμνωδες.
Αν επιλεξεις να παρεις ομως ενα καρπο απο αυτο της Νοτιας Ευρωπης και το φυτεψεις στην Αμερικη, μετα απο λιγο καιρο θα αρχιζει να ψηλωνει και να πρασινιζει.
Η φυση προσαρμοζει και προσαρμοζεται.
Που τα ειδαμε αυτα τα ορια και τα αποδεχθηκαμε κιολας?
Δεν εχει σημασια αν βλεπουμε το πρωτο δεντρο ή το τελευταιο στο δασος.
Δεν εχει σημασια αν βλεπουμε μακροπροθεσμα ή βραχυπροθεσμα.
Σημασια εχει να κοιταμε και να βλεπουμε ολο το δασος σαν συνολο. Το δασος ολοκληρο καθοριζει το μελλον του σε συνδυασμο με τη φυση και οχι το πρωτο δεντρο ή το τελευταιο.
Ετσι και οι ανθρωποι.
Η πραγματικοτητα ειναι εκει εξω και η οφθαλμαπατη κατοικει μεσα μας.
Σταματησαμε να νιωθουμε ο,τι σκεφτομαστε και να σκεφτομαστε ο,τι νιωθουμε.
Απλα αντιδρουμε σαν τον πιο αντιπαραγωγικο οργανισμο του πλανητη αυτου.
Καθρεφτη στο καθρεφτη ωσπου χανεται το ειδωλο.
Μπουρλοτο μεσα μας και ξανα απ'την αρχη.
Δεν ειναι ταυτοτητα η ιδεολογια σου, αλλα η ταυτοτητα σου επιλεγει την ιδεολογια σου.
Γιατι εν τελει αξια εχει κατι οταν ανεξαρτητα απο τη φυση της ενεργειας σου και τους σκοπους της, δεν αλλαζει ή αλλοιωνεται η αξια του.



Comments

Popular posts from this blog

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...