Skip to main content

Ξεχνιεσαι ανθρωπε...

Λοιπον...
Δεν αντεξα...
Προσπαθησα, μα μονο ετσι εκφραζω αυτο που νιωθω.
Ανθρωπε...καθε μορφης, καθε ειδους, καθε χαρακτηρα, καθε ιδιοτροπιας και καθε στιγμης...σε χρειαζομαι...
Ειτε εισαι κοντα, ειτε εισαι μακρυα..σε χρειαζομαι.
Κι αυτο ειναι η αληθεια μου.
Μπορεις να 'σαι αιμα μου, μπορεις να 'σαι φιλος μου, μπορεις να 'σαι γυναικα μου, μπορεις να εισαι ο,τι επιλεξεις.
Κι αν επιλεξεις οτιδηποτε , εγω θα ειμαι διπλα σου...
Αν το επιλεξεις ομως...
Μην αφηνεις τις πραξεις σου και τα λογια σου να χλευαζονται στο τελος απο σε...
Δεν εισαι μονο αδυναμος, εισαι και δυνατος..
Μη ξεχνιεσαι..., μη γελιεσαι...
Αγαπα ο,τι αγαπας και δειχνε το..., ισως μια μερα να μη μπορεις πια...
Και θα 'ρθει αυτη η μερα.
Γιατι ετσι ειναι...,ερχονται οι μερες και φευγουνε για να 'ρθουν αλλες....
Δεν εισαι μονο το τωρα...
Εισαι ο,τι ησουν, ο,τι θελησες και ο,τι εγινες...
Μη ξεχνας...
Μονο αυτο...
Μη ξεχνας...
Γιατι μια μερα θα σε ξεχασουν και οι αλλοι οπως τους ξεχασες κι εσυ....κι αυτο δεν θα σ'αρεσει...
Δεν θα σ'αρεσει γιατι υπαρχεις επειδη υπαρχουν κι αλλοι..
Κι αμα δεν υπαρχουν οι αλλοι γυρω σου τοτε δεν ξερεις που πατας...
Δεν εχεις ποιον να αγαπησεις ή να μισησεις...
Δεν θα 'χεις τη πολυτελεια της επιλογης, ουτε της απορριψης...
Χωρις αγαπη θα 'σαι ενα τιποτα...
Και πιστεψε με..., δεν θ'αντεξεις για πολυ...
Δεν θ'αντεξεις να 'σαι το τιποτα για πολυ...
Το νου σου ανθρωπε...
Μη ξεχνας...


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

the need to know

the "need to know" is a critically deep ego-based structure. it aesthetically transforms one's perception of knowledge, hence knowledge becomes an infinite realm consisting possible alternations of experiential information. the self-experience of every information. but, within' that "knowing" it is that you get aware of ego itself. of the most solid illusionary limitation and the innermost toxicity. a co-restrained notion from the oldest memory of your self. the trickster of your inner peace and deamon of absurdness. but, to know, is the awareness of what else you've might perceptionally missed. to know, is to sense the presence of "more" than what you understand, infinite less than what you substantially know. and there are always there, always changing, the "hidden" ones, for being missed. yet, nothing is missed before it is set on target. and yet, nothing is hidden if before, no look sets upon it. thus, knowledge, is ...
Post a Comment
Read more

"Κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους." Friedrich Wilhelm Nietzsche

αυτο κατα μια εννοια, ντροπιαζει αυτους που το διαβαζουν και εχουν συναισθηση του πότε μπορει να ντροπιασαν καποιους στη ζωη τους. ο ιδιος ο Νιτσε δηλαδη, μας μεταφερει νοητικα στην ουσια της παθησης αυτης. κανενας δεν μπορει να ντροπιαστει απο καποιον, εαν δεν ντρεπεται ηδη σε ενα βαθμο ο ιδιος. κανενας δεν ειναι κακος ανθρωπος για το συνολο εαν δεν ειναι πρωτα για τον εαυτο του. αλλα αυτος που αρεσκεται στο να θυμιζει σε αλλους αυτο που θελει να ξεχναει ο ιδιος (ντροπη) , ειναι χαμενος στο διαστημα και καλη του τυχη. η ντροπη ειναι τοξικο συναισθημα που το συραμε μεχρι σημερα κατω απο τις φουστες του ασυνορου ελευθεριακου ερωτα και μεσα απο την αδιαφορη αλληλεγγυη που γενναει το εγωϊστικο κερδος και η προσωπικη ανασφαλεια.
Post a Comment
Read more

Περασμα απ'τα ακρονειρο.

Φυσαει. Ολο και κατι θα κουνιεται μεσα στο πληθος των Καβειρων. Τελειωνει το επιπεδο και συνεχιζει η κλιση. Ωθεισαι, το διχως αλλο. Πιο κατω. Μας περιμενει η βουη των πραξεων. Αναμεσα απο σκεψεις και αναλυσεις. Εντοιχισμενα μεσ' στο πορισμα. Ευτυχισμενα μεσ' στο χωρισμα. Λαλια που, στο στομα σου μενει η αρχη της. Στα ακροδοντια σου η πρωτη συλλαβη της. Λες και η γναθος γνωρισε την ηθικη σου ταξη. Δονητικα. Και μ'ενα ψυχος αδειο να σε δροσιζει η μαστιγια της Αλυκτως. Κι εσυ να κοιτας. Εκει.  Πιο κατω. Που εντοπιζεις την Εκατη στα στενα σκοταδια. Κι εκεινη σταζει σαν τη Πανδωρα, μεγαλεπιβολα σημαδια του ερωτα. Με το κουτι. Με το κουτι πλαγιαζεις, παιδικε μου φιλε. Εσυ θνητε. Και ο Ερμης γελαει, που την ελπιδα στριμωξε στο τριτο ματι σου.  Πουστικα. Και τον κοζαρεις με αυτο καθως κυλας. Πιο κατω. Στα χαλκινα τειχη. Στην ομορφια που χανει οσο κι αν παιζει. Εκει που αφηνει ο συνειρμος σου ολα τα μποσικα. Και η μορφη σου δεν εχει σημασια.  Για εννια μερε...
Post a Comment
Read more